Nok no!

Mine tårer smakar sinne

av alt sorgtungt træl derinne.

Kokar suppe på dei snart!

Nokon ser meg som ein flekk

som dei gjerne vil ta vekk.

Eg kan reisa i ein fart!

Kjenner vondten inni margen

den er køla svart i fargen.

Her må flekkfjerning visst til!

Fjernar alt med pågongsmot

dreg opp alt som har slått rot.

Nåde det som no vil gro!

Kjensla etter er heilt tom

som eit livsforlète rom.

Snart so byrjar fase to..

..er du?

Du er-

det tapte, det eg aldri kunne nå.

Det vekklagde-

det som eg veit eg ikkje skulle få.

Du er-

eit stykkje liv, ei hildring som berre er igjen.

Eit stenk mot jord-

eit lite blaff av ljos, ein gamal ven.

Du er-

det som eingong var betre for oss alle.

Dengongen då-

vi ikkje hadde redsla for å falle.

Men er du?

Er du her no når vi treng deg aller mest?

Kjem du til oss-

som fiende, som venen vår- ein gjest?

Er du-

den som vi må ha med oss innmot levnadsyta?

Der kulda rår-

der alle aller helst vil lagnadane byta?

Om so er-

vil du då stå der, med motet ytterst ute.

Og halda ror-

når vi lyt segla utfor i vår eiga lagnadsskute?

Du var.

Og er, og kjem attende hit til alle oss.

Den som vi kallar Gud-

som eingong hengde sòn sin uredd på ein kross.

Du er-

for alle dei som på eitkvart lyt tru og jamvel håpe.

For dei som fryktar-

dei som treng til mot å finna styrka i kvar dråpe.

Du er-

forlatt av meg, for eg har funne det som gjeld for nettop meg.

Men stå deg godt-

eg blir igjen når alle dei som ikkje synest berre syner av og dreg..

Verkeleg

Bak meg
min eigen skugge
mykje lengre enn
den eg er.
Framom
er alt det
eg skal gjera
alt eg vil vera
alt eg enno ikkje
er.

Inni
er EG

utanfor
er kansje DU.

Kledd til alle døgnets tider

Dagen har tatt hatten av
den vil ha ro og kvile.
Vaskar av seg alt av kàv
og ser seg syn å smile.
Pustar liv i eldebrann
heilt ytterst ut mot randa.
Lèt den lòga litegrann
med flammane mot stranda.
Målar so med mjuke stròk
eit eventyrleg skòde.
Fargevell longt vekk frå bråk
og snart skal natta råde.
Kvelden tek so kappa på
for vern mot nattas kome.
Stjernene er longt ifrå
men skinet kan du få med.
Glitreskin som lokkar lett
der ovanfrå og ned.
Blenkjer, strålar- lett kokett
på hus og alle tred.
Ser du lengje nok kan du
få stjerneskòt i syne.
Hugs å ynskje vekk all gru
før nattestell og dyne.
So kjem natta, pelskleddsvart
og har all verdas tòl.
Set vår dag og kveld til start
og lèt dei gå i mål.

Korleis kom eg HIT?

Korleis kom eg hit?
Ja, ikkje slik " bia-og blomen"-korleis, men korleis vart det slik at eg havna her?? Hos Diggarane og midt i Litteraturens vakuum?

Bøker.
Alltid bøker. Frå eg var ei butt nevestor fregnepetrine, var bøker det kjæraste eg eigde. Eg las mi fyrste "Gulltopp og vennene"-bok då eg var knappe 6 år. Lèt meg riva med inni orda si verd, og kom vel aldri utatt..
Å kunne stilla opp små krokete teikn og få dei til å laga magi, eventyr- var for meg og er det enno, noko av det finaste på jord. Og frå eg skjøna dette med å skriva sjølv, kor rart og stort det vart når andre kunne tyda det som EG hadde knota isaman- har eg elska ord og orda si magiske makt. Ingen ord er for store, ingen for små til å kunne stå der- samla eller aleine og gje meg alle dei blanda kjenslene: Glede, sorg, frusturasjon, håp, spenning, tristhet, lykke, sinne, kjærleik.
"Det er no berre ORD!" seier somme. Javisst! Men når kvar og ein som les dei, tòrer
å leggja dei inn på smakslaukane sine og lata dei små og store orda smelte seg inn i bevisstheita si. DÅ!! Då er dei ikkje "berre" ord, då er dei heile univers av leik og moro, håp og draumar, visdom og mot.

Eg byrja ikkje å skriva tidleg. Likte nok godt skuleoppgåver der vi fritt fekk setja saman ord, sokalla Skulestil, men skrivelysta låg nok longt inne i meg.
Skulegong vart avløyst av arbeidsliv, forelskingar og born. Innimellom desse viktige livsvàla, låg leiken med ord og ulma. Bles seg sjølv sakte til glør, la sitt røykteppe nesten umerksamt i meg og vaks til eit vamt og levandes lite bål.
Skrivelyst.
Kva skriv ein so om når trongda for å nå UT med det ein brenn inne med, veks seg opp? Er det berre å gyve laus med fynd og klem, slengja ut av seg alle orda ein har der inne? Samla alt i sekkar kalla "Roman", "Novelle" eller "Poesi"? Er det berre å skriva det ned og sende det ut?

Eg starta i det minste romet. Vers. Rim. Dikt.
Somme fekk lesa og likte det denne lett slètne husmora med skrivekløe og publikasjonsvegring skreiv. Av ukjende grunnar, vart Facebook eit interessant medium for mor. Sjølveksponeringa small, og brått var grunnen for å skriva ikkje berre mi eiga glede over ordleiken, men også monge fylgjerar.
So lærer ein longsmed. Tek mot til seg der motet ikkje har feste men spikrast likevel og heng på. Er ein heldig, slik eg- får ein verbale spark i ræva og lyt kasta seg mot avgrunnskantar der fallhøgda er enorm. Då lærer ein å sleppa tanken på sikring. For. Kor longt kan ein eigentleg ramla? Ikkje lengre enn heilt ned. Og der nede? Der er det òg ord. Ord som: Sjølvkjensle. Uredd. Flink.

Blog.
Ja, so var vi DER. Når ut. Strekkjer orda vi har dandert ut til so monge som mogleg. Lèt andre få smaka og meir eller mindre sindig tenkje at: " Javisst! Eg kan skrive! Eg KAN skrive, eg MÅ ikkje- men eg KAN! "
Og slik gjorde vi det. Vi som digga orda, tydinga av teikna som vi lærde for ei æve sidan- vi som berre MÅTTE skrive, fordi vi kunne.

Spør deg sjølv:"Korleis kom eg HIT?"
Eg er ganske viss om at svaret er: "Fordi ord gjer sabla godt!!"

No er eg her ilag med deg. Velbekomme!

Plass til orda

Ho tok for mykje plass, sa dei. Var for mykje, sa for mykje..gjorde for mykje utav seg.

Maria var.

Maria var heil i seg sjølv på ein måte som syntes innanfrå og ut. Nokre skjøna det, andre såg berre all plassen ho tok opp. Misunnelse vil vel klokskapen seia. Å ikkje unna nokon dèt ein sjølv mest av alt har hug til å vera, eller gjera- dèt er misunnelse.
Men dei såg berre all plassen ho tok opp, og la slett ikkje skjul på at det ikkje vart akseptert.
Ho skulle berre ikkje koma her og tru ho VAR noko! Jantelova hamra mot Maria, men Maria...?

Maria var.

Det var heile tida ein heil haug med ord som måtte ut av den vesle kvinnejentekroppen. Ord og kjensler som låg til brestepunktet i ho og verkte etter å få delast med dei utanfor. Ord som betydde heilt spesifikke ting for Maria sjølv, og som delt med andre òg kansje kunne få betydning for fleire.
So Maria delte orda. Sette tankane kring orda og alle kjenslene knytt opp imot kvart vedunderleg forma ord- i system, og skreiv dei ned. Lot dei få festa seg i kvarandre som små lekkjer av undring, mot, tristesse, lykke..faenskap. La litt av seg sjølv i, og overlèt det so til dei som deltok å summera opp og ta rekneskap over dei.
  Orda var, og Maria var- romfrekke. Slik Maria tok plass med orda sine, lèt ho òg dei aller fleste få ta plass kring ho. Inkluderte fordi ho VILLE inkludera, ikkje fordi ho MÅTTE. Slik ho såg det, var der meir enn nok plass til dei alle.

Likevel tok ho for mykje plass.
  Nokre gongar, når skuggane kraup makkvis framimot ho og stal lyset- gav ho stille frå seg plassen. Då vart orda mindre, og ein og annan gong forsvann dei heilt frå Maria...orda. Skuggane la seg då som seig korrekturlakk over og rundt ho, og køyvde alt ho prøvde å dela.

Skuggane meska seg på slike dagar. Breia seg sjølvsikkert ut og rundt og draup og rann og køyvde. Ingen av orda til Maria ville delast då, ikkje eingong dei stillaste og minst plasstrengjande som: "varsam" og "lojal". Alt berre knyttest innover og la seg som ein uoversikteleg vàse i Maria sitt ord-rom. Ikkje eingong den alltid smittande entusiasma hennar kunne løysa opp knuten då..ho måtte vente til der vart tildelt lys i skuggen att. Slike skuggedagar kom- og dei fòr. Maria hadde eit ordtak ho hadde henta fram innanfrå ein ordleiken krok i seg, eit slags mantra som ho lèt syngja i seg når skuggane tok ho.
"Livets snerk, gjer meg glad og sterk!"
  Ho hadde bestemt seg for at ikkje eingong den svartaste, kaldaste dag skulle berast fram utan eit anstròk av lys og varme. Ingen skulle få ho til å slutta å vera Maria, ingen skulle få ho til å gje frå seg SIN plass til fordel for noko som ikkje kunne delast med glede og lyst.

Maria var. Var fyrst og fremst Maria, men òg ein del av alt det store. Inkluderinga. Orda hennar var rett nok berre ord, men ordet har- som kjent er- makt. Makt kan brukast, eller misbrukast. Maria ville bruka sine til å lata andre finna sine eigne ord. Gje dei smak av sine eigne plassar i livet. Visa at ein har lov til å ta litt plass, lov til å finna sin eigen vèg- og gå den med heva hovud og ha plass. Ikkje ta plassen til andre, men fylla sin eigen plass slik den er meint å fyllast: med heile seg. Heil. Lovfesta plass i livet, rettmessig eigar av eigeverd.

Slik var Maria.
Plassen hennar, er hennar. Orda hennar er eigne, men til allmen bruk.
  "Gje, so skal du få" står ein plass i Skrifta. Gir du litt av plassen din til andre, kan det henda at du, som Maria- får endå større plass. Plass i hjartet til fleire, og viktigast av alt: din eigen plass: DU!!

Dei som tykte at Maria tok for mykje plass har ikkje mindre plass i Maria sitt liv, tvert imot. Ho har skjøna at dei er ei motvekt til all den plassen HO tek, og det treng vi alle. Ei motvekt som kan vera trygga når ein berre skjønar den og slepp taket i illusjonen skuggen i den er.
For..
Maria såg desse skuggane som ein del av ho sjølv, og innsåg at vi ikkje kan skapa skugge utan lys. Og lyset vèl vi sjølve å anten ha PÅ...eller AV.
Maria var ei som tok stor plass. Ho delte av orda som strøymde i ho like sterkt som lyset ho omgav seg med, og orda gjekk frå lys til skugge...til lys igjen. Av og på. Til alle, for alle.

Ord. Som no er delt.

Å møte døra

Eg møtte døra.
Ho kom for fort.
Der stod eg, fortumla i kulda.

Eg bar vel børa.
Men kom til kort.
Og visste godt kven som bar skulda.

Døra stod stille.
Sa ingenting.
For kva skulle treverket seia?

For, om den ville.
Sjå deg ikring!
Den gjer nok best i å teia!

Ute i verda.
Var ingen nær.
Ingen som eg ville nærast.

Men med på ferda.
Ein tanke kjær:
"Livet er til for å lærast!"

Eg møtte døra.
Og døra meg.
Vi tok kvarandre i hende.

Og tyngste børa-
vi saman dreg.
No helsar eg døra- den kjende.

Ti-tær-på-to

Alt det same kva eg gjer
har eg ti heilt ulike tær!
Ei ganske bittelita ei
som forma på ei barneskei.
Ei anna ei- òg lita den!
..men jamvèl større enn sin venn
den sprikar lett og krøkast ned
og har ei form som lettbøygd knè.
So har eg to som liknar mest
den eine: mulen på ein hest.
Den andre, skeiv som hesjastaur-
den fekk eit bèt eingong av maur!
Ei stor, vel...TO!
..som ikkje heilt er glad i sko.
Dei ruvar godt og tèk nok plass
og skubbar sidelengs på trass.
Den tåa som er nummer sju
er faktisk fin, det må du tru!
Den har litt hår på kruna si,
eg ser det veks òg, vitterlig.
Men so ser eg på siste par,
den eine har ein nagl so hard.
Den veks seg inn og verkjer slik-
at siste tå er bleik som lik.
For den får ikkje puste fritt,
so just for den, er livet stritt..
No kan de sjå og rekna etter,
på Gubbefru og VeslePetter.
Og kansje kan de eingong få
eit glimt av ti ulike sjå!

Far vèl, vèn

Du låg utan pust og eg visste:
"No heilar eg aldri igjen!"
Eit skàl, ein kropp i ei kiste.
Du var ikkje lengre, min vèn.

Det levandes i deg tok ende,
og alt det du stritta imot-
for gleda til livet du kjende
der du gjekk til dødrikets blòt.

Om du ikkje lengre kan danse
slik villskapen i deg tok bu.
Eg vonar du einstad vil sanse,
og minnast- eg lit på mi tru.

I døden er alle ting kalde
men isen i hjartet mitt brast.
Ein von om at dagar er talde-
ei long rekkje dagar før rast.

Mi tåre tek fylgje med songen
den song som er din melodi.
Den du velgde ut sjølv, dengongen
før sluttpusten din gjekk forbi..

"Far vèl, vèn". Dei heilt siste orda.
Dei tyngste som nokon har sagt.
"Far vèl, vèn". Du kvilar i jorda.
Vi gjeng ikkje lengre i takt.

På spissen

Sprikeord
som sultne tøser
spiser blyantspissen frekk.
Kun et viskelær
oppløser
alle sprikeorda vekk.

Redd Frykt

Rakt bak den stengde døra
sat Redd og gøymde seg.
Han bar den tyngste børa
han venta Frykt sitt stèg.
Frykt stod med hògg i halsen
han ville banka på-
men feiga ut i valsen
og so gjekk Frykt i stå.
Redd sat og pusta stille.
Han lya etter Frykt.
Og pulsen rasa ille-
her var det ikkje trygt!
På trappa stod som fròse
det Frykta skulle gje:
Ei isna Frykt si rose
og Frykt på sine knè.
Frykt sa med lita stemme:
"Eg har slik hug til deg.
Vær god å gløym mi blemme,
og kom ut hit til meg!"
Då gjekk Redd ut til frenden,
og tok imot hans kvast.
Og slik tok Frykta enden-
og Redd si redsle brast.

Invasjon

Dei glefste etter han, snerra med svarthòla kjeftar med berre avgrunn i. Svart materie, svart avgrunnsdjupn utan ende.

Han pirka på den stadig veksande sårskorpa på olbogen. Det låg grøn puss under, eit sikkert teikn på at han burde lat den vera ifred. Men det å pirke i det, opne opp verken endå ein gong- gav han ei form for tilfredshet. Fred. Kvar gong såret nesten var grodd, nesten fritt for grøn verk...då pirka han på det att, for å forlengja kjensla av fred.
  Kva såret kom ifrå, hugsa han ikkje lengre. Det var utan betydning, no- og han gav dessutan ein blanke noksagt i om det nokon gong grodde! Berre han fekk sitja ifred frå alle krava som kvar dag hagla over han som skarpsmidde taggar. Krav. Oppmodingar. Spørsmål og mas i ein jamn straum som ikkje hadde verken byrjing eller ende. Alle berre gnog og åt og glefste mot han med kjeftar svarthòla av gift.

"Havtor...Værsåsnill..kom ut!!! "
Stemma frå utsida av døra var den same som alle gongane før. Masete. Bydande. Sytande nasal og krevjande svart. Døra stod som silkepapir imellom stemma og han sjøl, der inne i fredens sentrum.
Pirka og pirka på sårskorpa og sende ein klebrig strime puss og blodvatn nedetter underarma.
"Hald kjeft og gå!!!!"
Havtor sa aldri noko, berre tenkte det. Kjeften der utanfor var altfor nær, altfor ràm i eimen til at han turde opna opp for svar. Var viss om at han kom til å bli lynsja, halshøgd- fortært, om han gav seg i kast med dialog. Det var altfor farleg å late opp døra òg. Han gjorde det berre når vibrasjonane frå utsida av silkepapirstengsla stogga og svann. Og når han hadde telt til tusen fire gongar, kroppa på skorpa til den opna seg att og endeleg opna augene..då kunne han puste inn. Då nådde ikkje gifta han lengre, ingenting kunne nå han då.

Augo gløste rundt i det halvmørke romet. Bak i nakken ila det kaldt. Der rann kvite makkar opp og ned longsmed nakkegrop og hårfeste. Det hadde ikkje virka denne gongen! No var sårskorpa vekk, heile såret låg òpe, bart og med ein sakte straum av væske. Dei kvite makkane åt seg innunder nakkehårshuda og rett i nervesenteret. Frykta. No var det for seint å telja!! For seint å gjera dei trygge tinga som gjorde at han kunne gå ut. Fryktknappen var trykt på, av noko utanfor han sjølv- noko eller nokon som ikkje var på hans lag hadde trykt på knappen. Trykt so hardt at noko brast og den ikkje kunne reparerast. Same kor monge gongar han i rasande fart telde til tusen, kraup berre makkane lengre og lengre inn. Inn mot Kommandosentralen, dit ingen skulle koma..berre Havtor.

" Vi fann det naudsynt å gje han sterkare medisin, men det var kome for longt og tvangstrøye og isolat var det sikraste. Denne gongen vart det verkeleg ille, og vi kan ikkje ha slike episoder her. Det har med sikkerheita til både medpasientar og personale og gjera. De kan skriva under på fullmakta her, eller senda inn klage til leiinga. Uansett har vi vårt på det tørre!"

Han kjende kor dei åt seg inn i kommandosentralen. Åt seg feite og svartna på vegen inn. Men han gjorde inga motstand lengre, alt var berre flatt- vakuumisert. Sårskorpa var nesten grodd. Det kunne han kjenne gjennom det stramme lerretsstoffet som tvang armane att og bakom. Ingen sjangse til å pirke laus ein flik ein gong, ikkje ork til å telja til tusen...

Svarthòlskjeftane hadde stilna i bakgrunnen, men dei eingong so kvite makkane byrja å lage lyd, messa sin kvislande song:
"...tusen gongar, tusen glefs. Ingen nåde, berre refs! Tusen kjeftar èt deg no, smakar søtt di indre ro!!!..."

Dei lydisolerte veggane gav knapt frå seg resonnans då han vrengde lydane sine ut..

Mi eiga stamme stend stødt

Kveldshungrig stend profilen mot dei gråe fjella, bar.
Eit omriss av eit tre som fjellstøtt stend.
Skjelv litt ytst i blada, som til haustfall gjer seg klar.
Snart snur sola opp og gjer si vend.
Ned longs stamma snirklar det seg furer, gamle sår.
Stilt sin kamp mot vinden syng dei no.
Alle fine merkjer etter motstand, år for år.
Legg seg lag på lag og lèt seg gro.
Sevjestraumen stilnar ikkje før når frosten tek.
Då legg den seg kald og berre dormar.
Ligg i dvale, inst i lyet- der er ingen snèk.
Ingen krig mot veir og ville stormar.
Berre uredd vilje, som stend opp for sjølve seg-
motstandskraftig livsånd- tru på livet!
Veit du?..slik som trèet viljar, viljar også EG!
Dvalar litt og stend so i det givet!

Verdsleg blåtid

Mitt hus det stilna
det gjekk til ro.
I gangen stod der
eit par med sko
..dei rådde grunnen åleine.

Blå kom so kvelden
med drag av haust.
Den låg kring nòva
mot fast- og laust
..og sleikte vindauga reine.

Eit kattekrèk passa byttet opp
sneik silkepotar mot mold.
Snart stilna skrika som jàget gav
til metta, ikkje av vold
..stilt inn mot nattematferda.

Mot natt kom månen
den gule Gud.
Og kledde alle
i natteskrud
..og sløkte ned halve verda.

Unison/Union

Og alle gjekk til sitt.
Dei hadde nok å gjera.
For livet det var stritt.
For menneskja i verda.
Snautt landet deira låg.
Med golde, aude strender.
Men der var fugl i flòg
som vårvisst heimmot vender.

Og alle tok til sitt.
Til arbeid, hardt som stål.
Snart var det berrfrostfritt
og vermd frå røykjebål.
Der alle sat i ly
mot vind og i mot råket.
Heilt stille, utan kny
i utkanten av bråket.

Og alle tenkte sitt.
På dei som reiste føre.
Ein tanke slik, kjem titt
som onglar på eit snøre.
Dei som var trygge no
der himmelen stod stille.
Der alt av korn fekk gro
slik det her ikkje ville.

Og èin steig opp og sa:
" Vi hev eit valg- ei retning
Vi kan herifrå dra!"
-sa han i same setning.
"Kan DEI, kan også vi!
Alt vi treng no er håpet!
For ingen treng å bli
ein rævdiltande tåpe!!"

Og somme berre gjekk.
Men nokre vart attende.
Slik kvar ein lagnad fekk
si eiga torv å vende.
I flokk kan fødast vòn
om berre èin stend føre.
Og skipar union
og dreg i samla snøre..

Avslått dag

Pute!
Legg bi no og klargjer for natt.
No skal mi verd snart stå stille.
Natta kjem smyglett som kjælnaste katt.
Draumsongen min den skal trille.

Tanke!
Sløkk ned og tak minnene med.
No bakom dagen kjem sova.
Alt som var rørsler skal no gå i fred.
Draumer gjer godt, kan eg lova!

Nasedrag

Nasa sanka lukta av turrhøy på ei eng
og fire modne blåbær på eit strå.
Slikt eit lukteminne eg tek fram når eg treng
når dagane vert kortare og grå.

Same nasa drog inn ein snek av nedbrent bål
av pølser-på-eit-spyd og plomesaft.
Lukt av varme dagar og ein som heitte Pål
som spikka sverd av mormors kosteskaft.

Når dag gjekk inn mot natta der nattedufta låg
når kveldsdisen kom skòddetung og kvit.
Då tok mi nase retning mot der mitt auge såg
og åt inn smak av sumar, bit for bit.

I natta fekk ho kvile og låg heilt rolig, ho
fekk kvild for alle luktane av dag.
Men sjølv i drøyme, stille- der i si nattero
kraup eimane i løynde andedrag.

Eit søtleg siv av myrke, eit svartkledd pust av natt
kom virvlande på vindar i ein draum.
Og nasa fanga opp alle streif av slikt, betatt
lèt opp si dør og slapp inn denne straum.

Slik fangast alle bilder, dei som har lukter i
dei setjast inn i ramene vi har.
Vi trekkjer berre pusten og plutseleg er vi
tilbake dit vårt lukteminne var!

Nakent ynskje kledd i håp

Eg vil ha ein som kan elska alle linjer på mitt skinn
som stryk håret, det som grånar vekk frå kantane av kinn.
Held meg nære når eg rasar og skrik villskapen min mot han.
Elskar meg med strake auger slik som berre denne kan.
Aldri bøyer denne nakken, vrir seg unna mine blikk-
men står i det når det væsnar, tòler meiningslaus kritikk.
Kan han finnast? Lyt eg leita, eller leiast han mot meg?
Eg tygg håp og stend i trua, kansje når mitt ynskje deg.

Spireri

Ho gjekk der einsam
ploga spor
men utan såkorn
til si jord.

Kvart steg ho gjekk
kvar augneblikk
ein gjennomtrekk
eit einsemdstikk.

Og åra la seg attepå
heilt utan eld
men no og då
bittersøt kveld.

Longs fara var ho sterk og trygg
men tom inni det inste.
"Kva er det vel eg driv og bygg?
Eg- einsam. Eg- den minste?"
"Treng eg vel jordisk paradis
eit simpelt liv til leige?
Når einsemda sin største pris
er meg, eg sjølv til eige?"

Og tanken spratt som trollet fram
den kom so straks attende.
Der sjela kjendest smal og stram
der alt av tvil tok ende.

Om der no var ein større plan
ein plan med såkorn i.
Då var der vatn i hennar kran
til framtidsspireri!

For livet- ser du, vil oss godt
men spesielt for somme,
og kven veit, kansje har ho fått
eit såkorn i si lomme..

Pallplass

Balletak på livet- tida
knip meg fast med klørne på!
Spring meg opp på lengste sida
ser at der er plass til få.
Sigrar sjeldan men får gull-
bit og kjenner smaken.
Min pokalplass den er full,
du kan få ein maken.
Om du øvst på pallen stend
seiersrik aleine.
Ser utover gard og grend
som den fremste, eine.
Vit då at der sit eit hav,
alle du passerte-
som er rike i sitt kav
DU er den blaserte!
Ikkje alle treng til gull
eller plass på kartet.
Sjølv dei med poengplass null
spring sitt liv med hjartet..

Overfokusering

Når hjartet slær som ei discotromme
og pusten hylar i opè svelg
Når tankane ikkje meir er fromme
og kvardagen bikkar opp mot helg
Då veit du godt at du burde stògge
og roe ned alt av ståk og stress
Men du vert ved det å trene, jogge
og ligg i svime i treningsdress..

Eg speglast av

So var det oss att, spegelen og eg.

Kvar morgon det same ritualet, kvar dag eit stille nikk og ein stille aksept frå eine sida til hi. Aldri usemje, aldri vonde ord. Berre ei stilletiande avtale om å fara vèl med den andre.
Vi har vokst opp ilag, vi to. Spegelen har nok blitt bytt ut ettersom åra har gått, men eg har nok ikkje vore heilt den same heile tida eg heller...Stendig i endring, nye sveisar, hårfargar, sminka/usminka, trøytt, energisk, smilande, ettertenksam, ung...eldre.
Nett dette siste aspektet har slått i meg som ei rot i det siste. Eg har blitt eldre. Det har eg no jevnt og truttsamt blitt heile tida, men det er som om eg no har skjøna det- akseptert. At eg er eldre, vaksen i min andre del av livet.
Eg har sett endringane so gradvis jevnt at eg somme dagar lyt lata att augo som for å erindre korleis eg såg meg sjølv for ein del år tilbake.Yngre, men likevel eg. No er eg den eldre utgåva. Men likefullt meg.
Skikkelsen der inne i spegelverda, er eldre- ja, men meir MED. Meir heil inni, meir tilfreds, meir meg.
Eldre i skinnet so vel som i sinnet, men nærare spegelbiletet enn før. Eg kan sjå heile meg, alle dei kroppslege, sokalla skavankane. Dei eg før helst ville skjule både for meg, for andre og for spegelvenen min.. No ser eg dei same uopprettelege erfaringssåra. Ser at dagar og år har teke meg med over bratte fjell og ned djupe dalar. Ser gledene og lykka som har laga fine plogfurer longsmed smila mine, desse små forgreiningane av levd liv som sakte grev seg inn under huda og inn i kjerna av ein sjølv: rynkene.
Eg har eit minne om min eigen morfar, han vart ingen svært gamal mann- men levde nok eit fysisk hardare live enn det vi gjer no. Han hadde eit slik vèrbitt andlet, eit andlet med merkjer etter alle turar ute. Merkjer etter sine slag, sitt livslaup. Og eg minnast kor godt det var som lita jente å sitja på morfarfong og ta på desse merkja. Kjenna linjene som sprakk opp kvar gong han smila eller song og undrast på korleis dei hadde kome dit- til andletet hans. Og eg tykte dei var vakre. Uendelig fine, som silketrådar i eit spinn, mjuke ringar på eit stille vatn...
No ser eg slike silketrådar i mitt eige andlet, og istaden for å skjemmes eller prøve å viske dei ut med sparkel, helsar eg dei velkomen. Uansett har dei kome for å bli. Kome for å fortelja meg MI historie sett i ein spegel som heng der, trufast.
Eg er glad i det trufaste. Men eg er òg glad i det å erkjenna endring. Eg veit kva som ligg bak endringane, veit årsaka til linjene, silketrådane og aldringa. Det eg IKKJE veit, det som fortsatt endrast og vil gjera det lenge enno- dèt veit eg mindre om. Men...eg veit at spegelen min vil fortelja meg det etterkvart som dei kjem- endringane. Og saman finn vi ut av det og aksepterar stilt.
Ein dag, monge dagar etter denne- vil berre spegelen stå att. Han vil halde eit stumt minne om ho som alltid stod skulerett framføre, og veta at den siste endringa...er konstant.
..eg innsåg noko anna her ein dag: Eg såg nemleg, der i spegelen min- at eg er eit slags spegelbilete av MI mor...slik HO var av si. Og at mine etterkomerar er spegelbileter av meg. Slik bitt vi på ein måte saman endringane til ei ubryteleg lekkje av endring, arv og framdrift.
Og spegelen kastar bileta fram og tilbake over baderomsvaskar og entrèar...og seier lite, men likevel alt!

Tikk-Takk

Kvar kjem ho frå
den tida vår
frå sida, skrå
år etter år?
Den samlar håp
og draumars mot
og gjeng til dåp
med luftig fot.
Tid brest og bygg
og synest ei
men gjev oss trygg
og rettlagd lei.
Og tid hev gått
og tid er no
og gjeng den trått
og stend i ro-
so bèr den fram
og longt iveg
til trappetram
med tidlaust steg.
For slikt eit ord
som tida er
gjev vekst for jord
og det den ber.
Og om einkvan
hev tid til deg
ei kvinne- mann
før dagen dreg.
So ver I den
ver tida du
og få igjen
det tapte NU!!

Blodig alvor

Kniven delte
skar dei snøgt
sakte rann det raude.
Blodraudt belte
kappa, høggt
men dei var alt daude..

Vrengde blikk
som såg seg mette
åstaden var her.
Tungeslikk
og sveltelette
årets fyrste bær!

Kriminell-sprell

Eg svettar meg ferdig
eg bit og eg gneg
eg skjelv i min eigen kokong!
No slit eg iherdig
og katten min dreg
så puta mi endrar fasong!
Eg sukkar og styn
eg har inga aning
om kar dette endar, på rim!
Eg er litt av eit syn
for dei som på spaning
ser på MEG, når EG ser på krim!

Inst i yta

..og augene dine
med rav i midte
Såg på meg
lokaliserte
Fann fram og
braut distansen
mellom då
og no
Augeåt meg
inst

..og leppene dine
mannmjuke og brå
Òv-etande og svoltne
Mjukt mot mjukt
og hardna lyst
Prøvesmaking
ytst

..og du
Og eg og du
som oss
Vinglande i duett
avstandsheile saman
inni
utover
i fellesfavn.

Sterk

I motbakkar
i bratte kår
der det er tungt å leve.
Der veks det blomar
år for år
sjøl om dei nok lyt streve.
Dei kryp or markja
sakte fram
og kjem seg opp i dagen.
Og stend med stengel
sterk og stram
som om dei vaks i hagen.
Slik desse blomar
kjempar sitt
med alle odds imot,
slik ser eg no
på livet mitt
der det ligg rakt for fot.
Eg skjønar no
at det EG er
er likeeins med dei.
For eg er sterk
som livet bèr
..men vatn meg, er du grei!

Korsamling

Ein einsleg mann
heldt oss i sjakk
og verda vår slo brest.
Kven var vel han?
Ein åtselmakk?
Eit djevelsk manifest?
Vår verd si sorg
vårt vesle land
tok kampen opp- og vann!
Vi stod som borg
og hand-i-hand
og hatet av oss rann.
For ingen kan
stå rakt imot
den styrka i vårt band.
Ein svært sjuk mann
med feiltrødd fot
har samla Noregs land!
Slik stend vi no
eit år har gått
og kjærleiken er stor.
Vår sorg fekk ro
vi stødt hev stått
..vi syng i samla kor.

Elloskatalogen

So kom den endeleg!

Hjartet banka forventningsfullt hardt gjennom fingertuppa som heldt i det som låg inni plastemballasjen. Endeleg var det denne tida igjen, denne søte og sødmefylte tida som kvart år kom like sikkert som hjartet mitt no banka. Ellostid.
  Sommaren var på sitt høgste, slåttane var unnagjort og svalene flaug høgt, høgt med godeveiret. Myggstikka låg snorbeine etter leggane og over naserota hadde sola kyssa meg uteljelege gongar. Det var gode dagar med tidlege morgenar i shorts som eigentleg berre var den litt for korte dongeribuksa frå ifjor, og som mamma no hadde klipt av midt på låret. Sommar, fri og lengje til skulestart.
  Kvar dag var ein ny dag fylt med grenselaus fridom. Eg hadde nok av plikter, som å henta egg hjå hønene, mate dei og hjelpe til heime. Men dette var plikter som tok relativt lite tid, og dagane hong opp-ned i eit trè og berre flaut avstad. Det var stille kring meg for dei fleste andre på min alder var vekke på ferie hjå besteforeldre ein annan stad, eller på bilferie med kombicamp og telt. Slik som sydenturar var heller ein sjeldan ferieforeteelse dengongen.
  Postbilen hadde nett køyrd vidare longs ruta si denne føremiddagen. Eg hadde komt fyrst til og fekk ta med avisa til Besten og Besta, og den tjukke plastemballerte pakken innatt til mamma. Det var høgtidsamt, kribling i magen og det var Elloskatalogtid!
  Plasten var av.
Forsida, det glansa og fargerike omslaget- skein imot meg. Inni meg vaks det fram ein varm straum av ekte lykke og eg er viss på at eg smila! Sidene vart saumferne, om og om igjen. Eseløyrer vart bretta der eg ville kike fleire gongar, og når eg endeleg var klar på KVA eg ville ha, sette eg blå kulepennkryss attom kvart klesplagg. Ikkje dermed sagt at eg fekk desse, men det var no likevel på ein måte MITT alt. Eg hadde sett på det, likt, kryssa av og hadde iallefall ein fair sjangse til å få det.
  Kva var det so med denne katalogen med kle og skotøy side opp og side ned, som gjorde slike lykkekrumspring i meg? Kva skilde nett DÈN frå alle andre magasin, pryda med smekre kroppar innehylla i fashion? Kva var det med denne Elloskatalogen, denne kleskolleksjon i glansa papir- som gjorde meg so beint fram lukkeleg?
  Om mamma no sette si godkjenning ved sida av kulepennkryssa mine. Om ho no skreiv opp bestillinga, la den sirleg i ein kvit konvolutt, frankerte og leverte den til postdama ved neste postlevering. Om ho no gjorde det, med mine ynskjer ilag med systrene mine sine. Då visste eg at om eitpar overskuelege veker, kom resultatet i posten. Ein stor og kvit pakke med Elloslogo på topp og sider ville då stå på kjøkenbordet, det gråspraglete respatexbordet med blonke stålføter. Og oppi pakken,  der ville forventningane mine liggja: Nye skuleklè!
  Men. Det var ikkje so mykje dei nye kleda. Ikkje kjensla av ein knallblå joggegensar med trykk framme, ikkje den myrkeraude smalstripa fløyelsbuksa med smale stikklommer i sidene, ikkje nye joggesko som ikkje var kjøpte i butikk- som gjorde det for meg. Det var vissheita om at NO, no var det straks skule igjen. Snart eit nytt skuleår med moglegheit til å knyta fast endå litt meir lærdom. Tid til friminutt med småforelskingar, tid til viskelær med jordbærduft og nye lesebøker med gjennomsiktig plastbrede kjøpt på bokhandelen i Syvden. Tid til alt det eg ikkje kunne gjera når det "berre" var sommar, feire og alt stoppa opp.
  Kansje er det rart å lesa om ei ung jente, kansje var eg 12 denne sommaren- som gledde seg meir til å byrja på skule att enn det å ha ferie og fri. Kansje det. Men kansje ikkje. Kansje sit de her no og les dette vesle stykkjet om meg, og dett litt attende til ein slik sommar. Til ubekymmer, forventningar og Elloskatalogar fulle av lykke.
  Her sit iallefall eg. Sommaren stend like høgt som svalene flyg. Det ligg ingen Elloskatalog på mitt kjøkenbord, her blir det meste handla i butikk rett utanfor stovedøra. Eg har ingen skulegong å tenkja på om nokre veker fram i tid, ikkje for meg. Men eg kan fortsatt kjenna på den sitrande søte og sødmefylte spenninga som knoppa seg nett på denne tida, frå då eg var ung. Kjenna at der er tid og god plass til å ha forventningar av ymse slag. Kjenna på lysta til å forvente og glede meg over noko heilt lite og banalt.
  Idag skal eg glede meg til skulestart igjen. Ikkje min eigen, toget har forlete stasjonen for lengst. Men til skulestarten til alle dei tusenvis av born og unge som akkurat no kansje vaknar til ein ny sommarferiedag, anten hjå besteforeldre, i syden eller endåtil i ein kombicamp frå syttitalet! Vaknar med kjensla av forventning. Kansje har DEI fått nye klè til skulestart. Kansje ikkje frå Ellos, men dèt spelar mindre rolle. Forventingane er akkurat dei same for dei som dei var for meg, sjølv om dei kansje ikkje gler seg like mykje til sjølve skulegongen som eg gjorde.....
  Den som aldri forventar, kan heller ikkje forvente å motta forventningars lykkekjensle.
 

...eg trur eg må på bokhandelen idag. Stryka litt over glansa bokomslag, sjå på viskelær og bokbrede..Og kansje, kansje sjå ei ung jente kjøpe ny ransel, og med eit stort og fregnete smil gle seg til skulestart om få veker!
 

Tidsnok

Når tankane gjeng rundt i ring
som tannhjul i ei klokke
og kjenslene dei sprett og spring
og let seg lett nok lokke.
Då set eg begge bremser på
og ryggelysa blenkjer.
For mållinja er longt ifrå
og du har fortidslenkjer.
Slik køyrer eg, med sakte fart
og legg meg ut til sida.
Og turen går forutan kart
for eg er midt i tida.

Luftig håp

Bak skylaget
det bomullsgrå
er alle vindar like.
Dei smyg seg rundt
blandt himlar blå
og gjennom alle slike.
Og vindane dreg
longt på tur
til stadar vi kan ane.
Og tek med seg
ein regnværsskur
der på si luftferdsbane.
Men vindar kjem
og vindar fær
og vil ei nødig bli.
Og so har vi
fått solskinsvær
og vinden- har fått fri!

Spissrotgong

Då sola bakom fjella gjekk
og dagen bar alt det eg fekk
og siste sveip av ljos svann hen
og alt vart blånemjukt igjen.
Då la eg bakom nok ein dag
der eg var spiss på eige lag
og førdest fram til målet mitt
det som eg fekk av godt og stridt.
Og nettkjende det heile der
i kanten av mi vesle verd.
So la eg stilt, tok natt imot
og gjekk i den med lett-trødd fot
med dagen bak og vòn om ny
der sola sprengjer regnværssky
og nye mål ligg framfor meg
der, på min eigen einmannsveg.

Siste stikk

Den satte seg på leggen
og penetrerte hud.
Den åt på meg, den kleggen
men no er den hjå Gud.

Dauding

Han hong der. Hong med hals og hovud frå takrenna, omtrent akkurat på midten av uthuset. Inga rykkvis og livslengtande dingling med verken armar eller bein, berre ovanfrå og ned. Hengd. Stille.
Ikkje eit drag av vind i nattelufta. Ikkje lyd anna enn frå skvulpet av fjordvatn mot strandstein og bryggekant. Heilt stille og berre ein anelse klam eigenpust i natta.
  Eg stod med ei halv kroppslengd utom hyttenòva. Nattedòggen låg kaldsleikt mot berre føter og den svarte kjensla av væte drog seg oppover leggane og inn i meg. Augene vende seg langsamt til det gråsprengde myrkret, braut opp bleggsvarta og skilde konturar frå den store nattetavla som svevnen laga til å byrja med.
  Han hong der. Hong der med full styrke i dragninga mot seg og eg sleits i tu. Noko av meg ville beinflyge attende til den køyvande varmen inne under teppa.Noko av meg ville kasta seg gispande framimot den strangulerte veggpryden og gje han landkjenning...Eg berre stod. Faststøypt i sanningas augneblink, sementert i klårsynet av å ikkje kunne gjera meir.
  Ei ørlita strime av daggry la seg i augekroken. Fekk fokuset vekk frå veggpryden i eit nanosekund. Nett dette forstyrrande momentet gjorde meg vàken nok, vàken nok til at natta mjukna mi stivna form, vàken nok til å rasjonalisera lagnaden.
  Lyset kom på ein måte på inne i tankesenteret mitt, draumesløret og svevnskòdda svann og eg   skjøna. Han som hong der måtte berre få henga. Han fòr ingen plass, gjorde ikkje nokon fortred, var ikkje sakna. Han skulle få hengja der ifred, det var natteplass til han der både inatt og dei neste.
  Ærendet mitt i grålyset vart besegla med næring til jordsmonnet og han som hadde gjett meg redsler og pine der han stille hong med heile seg, skulle få kvile til eigaren tok han i bruk utpå dagen.
  I myrkret er alle dykkardrakter grå og usæle. Dei heng som daudingar frå takrenner og uthus, heng i kvile for dag og virke. Heng som skàl av sitt utspring i ei heilheit som berre gjer seg eins når den er i bruk, ellers er den berre eit skàl- veggpryd...dykkardraktdauding.

Kostnad

Og handa di med sitt milde stryk
den gav meg letta for dagen.
Det kan eg minnast om snora ryk
og slepp laus sorga i magen.
Ditt varme blikk, det med botnar i
det la seg stilt i mitt eige.
Og sjøl når stunda er vèl forbi
eg tek fram tida til leige.
Du sa med augo: "Kom hit til meg-
legg deg inntil, vakre kvinne."
Og eg la landfast tett inntil deg
og lèt mi sjel roa finne.
Men alt har ende og dette òg
for ingenting varar lenge.
Men alt det sagde og alt eg såg
det var ein god lærepenge.

Godsynt

Det inste kjem ut og vert heilare slik
vi vrengjest og veit det er rett.
Og når vi lèt brorparten ofra ein flik
då veit vi at "takjet" er tett.
For om vi kan gje av det minste vi har
til nokon som faktisk har "alt".
Og veta at no la du kjensla di bar-
og fekk bota for nokon betalt.
Ja, då smilar håpet sitt lystige smil
og gjev deg sin einvegsbillett.
Og dansar deg framimot ei lykke til
fordi at du nokon har sett.

Svar avgitt

Kva er fint og kva er stygt,
kva er skilnaden på dette?
Kva er farleg, kva er trygt-
gjer eg feila mine rette?
Slike spørsmål krev sitt svar,
tumletankar frå min pode.
Svarar at eg ikkje har
adgang til hans spørsmålskode.

Smågodt

"Å, rykk ikkje meg ut or dagen enno!
Eg lyt fyrst få kjenne på kvelden!
Og den synst eg varar til klokka er to-
fyrst då kan du blåsa på elden.
Når ljoset no endeleg kom på besøk,
då tykkjer eg at vi kan feire!
Om du steikjer kjøtet, kan eg hakka løk-
for det kan no eg mykje beire!
So opnar vi opp denne vinflaska her-
den du vann på vinlotteriet.
Og etterpå, når du i natta meg bèr
...skal du få alt smågodteriet..."

Musikktime

Regndråpane krafsa med lette vassklør mot markisa. Traff seglduken som var spent over uteplassen med små hikst, rann avvæpna og forsvann i ein tråd av væte ned mot dei solvarme skiferhellene.
Under sat eg. I mi eiga kokongverd av mjuk fleece og rekogniserte, tok imot alle utenomverdlydar og filtrerte dei. So monge lydar ein stille søndag kan ha i seg, so monge sanseinntrykk vi kan klare å ta inn utan at plassen vert fylt opp og det renn over? Undring.

Slik sat eg, med raua godt planta i ein stol- føtene i ein annan og spana med øyrene. At det ligg mykje musikk og rytme i ein heilt vanleg søndag, er ein ganske fornøyeleg oppdagelse. Der eg sat, i gåavstand til det ikkje-eksisterande bylarmlivet, oppdaga eg ein form for musikalitèt som var for meg ganske ny. Det å ikkje kunne sjå anna enn ein flik av fjell, fjord og nokre hustak i det fjerne frå den begrensa utsikta under markisa...det gav desto større grunnlag for å bruke hørselssansen- øyrene.

Bilane. Den ganske endelause tilstrøyminga av motorisert bevegelighet låg som ei bassline, som ein undertekst i ettermiddagen. Rusing av krefter etter forsèring av farstdumpen. Akselerasjon. Gummi mot asfalt. Puls, fart, krefter...puls, fart, krefter. Same gjentakande lyd, med heller liten variasjon i lydnivå.
Og oppå denne monotome basslina la det seg eit lite, agressivt riff frå dei flygande heltane: måsane, med sitt karakteristiske kaia-kaia-plui. Skjora si evindelige skvatring og kråkehopen sitt hæse kraks. Som om ein DJ hadde sett lydane saman på miksepulten sin , sampla og redigert for so å leggja dei kvasse lydsnuttane over bassen.

Det funka. Det funka som faen for meg! Eg tok meg i å tromme med fingrane mot plaststolen eg sat i, knipsa lett i lufta og nynna endåtil litt. Dette var lyden av søndag. Lyden av sommar og solrike dagar, lyd som alltid VAR der men som brått hadde fått ny tonedrakt. Og ei fornya kontrakt hjå meg.. Dette var den hippaste, mest funky`e beaten eg hadde høyrt på lenge. Lydane sat. Dei gjorde seg i eitt med meg og eg likte det. Øyrene smatta av velbehag og la seg flatt bakover for å få med seg alt.

Longt vekke kunne eg ane flydur, småbåtar som sette farten opp midtfjords, klemta frå ivrige sykkelklokker, skarpe stemmer som prata like skarpt på eit språk eg ikkje forstod, men med ei rytme eg forstod. Det var søndag, sol og sommar. Det var våte dammar etter det flyktige regnet som hadde gjort til at eg flykta innunder kokongmarkisa mi. Det var øyregodt rundt heile meg og tre meter med utsyn til ei heil musikkverd.

" Music was my first love" heiter det i ein song. Vi har det i oss- alle. Evna til å kjenne på det repetative, udefinèrbare mesterverket som ligg i lydar. Lydar skapt av menneskehender, eller slik som no: søndagslydar frå det utanfor oss sjølve som vi ikkje treng SJÅ, berre høyra.
Og...kjenna inni oss.
Musikktimen er over. No skal auger og sinn få metta si. Eg skal lese litt.

Tidseksponering

Tida var koma, tid hadde gått
og tid var igjen til oss alle.
Somme treng tida til byggjing av slott-
stålkalde reisverk av galle.
Murar opp, fjernar seg sakte ifrå-
det som vi får ifrå tida:
Lykka ligg oftast i innerste krå-
ei på den grønaste sida..

Det siv

Og kvelden bar og kvelden levde
sitt eige liv.
Og kraftfullt, grønt- på bakken bevde
eit lite siv.
Eit einsamt teikn på at ein åleine
trass strevet-
kan staka kursen, den sanne- beine
og leve.

Rutetid

So kom den- morgondagen, ny.
Den sjeldne, stille sorten.
Den var ikkje til mykje bry-
den opna våkenporten.
Mot ruta mi kom sola på
og ville ha meg ut,
og lokka: "her er meir å få-
til jente og til gut!"
Eg strekte kropp, og tøygde sjel
og fekk på morgonfjeset.
Og sa til sola: " Vent eit bèl-
med dette morgonrèset.
For eg må ha litt betre tid
og få litt mat i kroppen.
Men so skal eg nok gjera flid
og dingla litt i stroppen!"
Og sola venta trufast, ho
og vermde opp der ute.
Og eg vart både varm og god
av sola mot mi rute.

Passivitèt

Og alt var godt
og alt var vèl
og reint bedrageri.
Ihjelkokt lygn
til inste bein
der sanninga tok fri.
Og nokon sa
og nokon tok
og ingen snakka sant.
Der lygna stod
og æra brast
der eg betalte pant.
Mi lomme lo
sin hule song
der den var vrengd inn-ut.
Naive skuldrar
køyrdest høgt
mot lygnas skattefut.
Om alt var vel
om alt var godt
kven ville registrere?
At usant snakk
og ureint spel
er lett å akseptere..

Sumarstudine

Å liggja ryggflatt under eit gamalt eiketrè-
og gløyma stad og stunder og berre kjenna fred.
Å tyggja på eit strå som har vokst opp same år-
og ikkje eiga fordom for dei frå andre kår.
Men berre la seg føre i tankens eiga kraft-
og kasta alle børe`og supa jordbærsaft.
Slikt skal eg ta meg tid til- iallefall eingong!
Og då tek eg på solsmil og nynnar sumarssong.

Nattsnok

I enden av dagen med nattkroppen på-
ligg nokon å lurar i kroken.
Det er litt for mørkt og eg kan ikkje sjå-
men kjenner den kvæsar, den snoken!
Den buktar og vrir seg- er stålsatt, parat-
og ventar no berre på tur.
Men eg har`kje tenkt å bli nattsnokemat-
til dèt er eg mykje for lur!
Eg latar som om eg er klar for mi seng-
og strekkjer meg som for å sova.
Men grip etter kosten og gir "den" et dæng-
..min nattsnok er vekk, kan eg lova!

Mann-i-fest?

Gifta di la seg i òpne sår.
Etsa seg innunder hud.
Kom ikkje du ifrå meintrygge kår?
Når vart DU eigentleg Gud?
Bakom fasada di, utspjåka god-
gror du ut vilje so vond.
Du lærte aldri dei ti rette bòd-
du er ihjelsyra ond.
Men om du trur at du herifrå går
frikjent med æra på plass.
Vit at du alt har fått banegongssår,
flammar et gifta sin gass!
For lukt til Helheimen kjem du tilslutt-
ned til din overmann, raud.
Flammane der gjev ein nedrig salutt-
..då er det DU som ligg daud!

Smålåt gråt

Det tåretunge kinnet låg ned mot puta di.
Det mjuke, glatte skinnet som før idag var bli`.
No sov du gråten stille til neste morgonstund.
Og draumen var den snille og i den var Jon Blund.
So vanskelig å være av berre solskinsvèr.
Men alle små lyt læra å skilja rusk frå bær.
Og skjøna når å teia og når å seia frå.
Og det å finne leia dit det er trøyst å få.

Solfilter

Eit lite skifte av dynamikk i lyset. Eit ørlite kast med hovudet i den retninga der lyset traff dei svaiande trea. Og eg var ein annan stad, i ei anna tid.
   
Tunet heime.
Dei velkjende bygningane som kransa mitt vesle rike. Verda mi, verda slik ei lita jente med blå auger og solbleika pannelugg såg den. Den låge kveldssola som varma hustaka med sine siste, lengtande blikk. Fargela verda mi med mjukt filter, nett slik i valøren som ein ser på fotografi ifrå same tidsepoken: syttitalet. Syttitalsgulna og litt sløra skjær.
Alt som jentunge hadde eg denne lett ambivalente kjensla i meg når seinsommarssola la sitt kveldsblikk over tunet. Alt då fekk eg denne trongda til å få vera I det, omfavna stemninga- den lett trolske melankolien som fargane gav...Anda det inn på ein måte som gjorde det lett å ta det fram att når alt vart gråleg og fargelaust. Stod der altså og kneip halvvegs att augene for å sjå med mitt eige filter oppå lyset sitt.
At ei stemning kunne trollbinda ei lita jenta so mykje, so mykje at ho monge år seinare stod ein heilt annan plass enn tunet heime, og kjende seg lita att. Lita, men trygg. For det var dèt som var essensen i dette augneblikket, dèt som gjorde at det stakk i bringa. Stakk med mjukesida av det emosjonelle i meg, tryggleiken eg alltid har forbunde med barndomen min.
Tryggleiken låg kansje ikkje i dei solfarga hustaka. Ikkje i dei fønvindgrasiøse bjørkekrunene som mest hypnotiserte med rørslene sine. Ikkje den varme sanden mellom små tær, eller spelet til svaleakrobatane høgt, høgt der oppe. Ikkje dèt, men likevel akkurat dèt! For...hadde eg ikkje kunne stått DER, som barn- tatt innover meg desse stundene av ro og salig sommarkveld..då hadde eg vel heller ikkje hatt trygga nok til å kunne gjere nett dèt.
Eg VAR trygg. Vi var trygge. Vi fekk tryggleik og vi har hausta av det sidan. Vi kan gå longs ei lett forureina bygate ein stille morgon og sjå lyset treffa ein murvegg. Sjå kirsebærblomar på vaiande trè bli vermde av ei sol som bryt gjennom blytunge skyar, og koma attende til det tunet- til den trygga.

Sola skifta karaktèr, og dynamikken svann. Eg gjekk vidare i dagen min og kjende meg ufatteleg rik og veldig trygg. Bak meg, i ryggen- har eg alltid tunet heime. Framom meg..nye solfarga filteraugneblikk, klare for å lata seg avfotografera til minnebanken.

Tonefart

Ein tone sette fast sitt spel
og baud meg opp til dans.
" Eg trur eg stansar her eit bel-
og heng meg på din svans."
Den spurde høfleg, men eg fekk
nok ikkje tid til svar.
Den heiv meg rundt, og fòr so vekk-
den tonen, den var snar!
No høyrer eg den har gått lei
av det å skunde seg.
For no har den blitt tonekei-
og ligg her stilt med meg.

Myrkemakt

Og alt var bra og alt var godt
ho såg seg nøgd med alt.
Og alt ho gav og hadde fått
var velstand, kort fortalt.
Dei høge skuldrane var velstandsmakt
var aldri under press.
Ho hadde jamt på gleda smakt
og jàga ikkje stress.
Men likevel sat màren fast
og klora inst i margen.
For livet levdes i ein hast
det syntes godt på fargen.
Slik fargelaus som utan sol
som om du gjeng i dvale.
Slik sat ho no og myrkret mòl
og strigla màrens hale..

Vær her.

Om elva renn imot deg med all si elvekraft.
Stå stødt.
Om vatnet fløymer over ditt mot sitt støvleskaft.
Bi litt.
Om vindar blæs og riv med seg alt du skapte.
Hald ut.
Om alt ligg brakt og kjenslene kjenst tapte.
Vær med.
For. Du er liv i livdas form, du barn av jord.
Du vakre.
Og stemma di er meir enn berre ord.
Du ER!

Jeksel-veksel

Mi tunge den dansar Zumba idag,
den smyg og den smett rundt i munnen.
For, plutseleg spela`kje tanna på lag,
den bikka seg ut i frå grunnen.
So no er der hòle der jekselen stod,
og tunga dreg rundt og forbi.
Ho klarar nok ikkje å liggja i ro,
min munn fekk ein jekselsortì.

Solstikk

Høgt, høgt over verda
der sola sit
er menneskja små og rare.
Når skal vi læra
at spott og spit
er noko vi burde lat fare?
Vi kjenner oss store
i ord og makt
men er ikkje større enn myggen.
Om sola seg gjorde
ei solkongepakt
då burde vi stilt oss i skyggen!
For det vi har gløymt
i vår framdrift, er
at vi kun er brikkar i rømda.
Oss vekk har vi drøymt
og Kong sol han ler..
han ser kva som er i kjømda.

Bikube-Sara

Alltid dette ukontrollèrbare sinnet. Svart i magen og stikkjande sint i bringa. Sint bikubesverm som hadde holdt stilt altfor lengje, og no braut ut.
 Sara hadde såre auger av alt det sinte våte som no fløymde over og rann ut. Gadd ikkje tenkja på om dei andre såg at ho gret, no måtte ho berre la det flyta over og gå tomt slik at ingen vart skadd. Ho kjende at ho var redd oppi alt det sinte. Redd for at det skulle være noko gale med ho, at det som gjorde ho so eksplosiv skulle vera noko som var sjukt..noko som ikkje kunne heilast.
  Tårene brann strimar av skuldkjensle på andlètet hennar. La seg tjukt mot fregnene og rubba og skrubba både utanpå og inni. Det gjorde so låkt! So låkt å ha denne bikuba inni seg, og aldri veta når skalet sprakk opp og svermen smatt laus! Slik hadde det vore so lengje ho kunne minnast. Frå ho tok sine fyrste, prøvande stèg over golvet og Merete, storesystra- skubba ho og Sara bikka i kòll. Alt då var svermen der. Jàga opp og ut og fekk ho til å sjå raudt og svart om einannan. Ho hadde ikkje kunna tatt igjen då. Var for lita og for lite mobil. Men, sjøl kor lita ho var, låg dette minnet i ho som ei ulmande glo. Urettferdig, uferdig.
  Hiksta kom i hakkete støt. Ho gøymde andlètet i dei brunbarka nevane og drog pusten inn mellom fingrar, våte av tåreflaumen. Dei andre hadde sikkert gått sin vèg no. Gått knisande avstad for å fortelja fleire om kor teit og snarsint Sara var. Det gjorde vondt. Vondt i det dei vaksne kalla sjela, den staden innom alt det som var kropp, der alle kjenslene låg. Dei andre kunne ikkje forstå ho, kunne aldri skjøna at ho ikkje ville vera sint. Dei berre egla oppunder so snart der var ein sjangs til det, og gjekk derifrå når ho sprakk.
  Lèmen. Det var dèt dei kalla ho. Lèmen. Sint som eit, like snar til å sprekkja når ho vart egla lengje nok. Sinte-Sara, Sinnalusa, Lèmen. Kvifor skjøna dei ikkje at dei skulle halda fred? Kunne dei ikkje berre lata ho få vera? Ikkje hadde ho nokon gong gjort DEI noko, aldri sagt eller gjort noko som dei hadde vondt av. Likevel var dei der stadig og lugga oppunder. Strekte strikken til Sara og sprong når den rauk av.
  Tårene stilna etterkvart og Sara turka kinn og auger halvturre med handflatene. Ho samla all lufta ho trekte inn i lungene og heldt den der til ho såg uklart. So slapp ho pusten fri og kjende på tankane. Kva hadde skjedd denne gongen, kva var det som fekk svermen laus no? Og kvifor klarde ho ikkje å halda att, når ho var so bevisst på korleis det var? Tankane svirra og Sara sette seg ned på autovernet ved sidan av fotballbana og samla seg.
  Dei hadde som vanleg møttest her, ungdomane i bygda. Fem jenter, og tre gutar. Og Sara. Ho hadde følt at ho høyrde litt med denne dagen, og hadde gledd seg stort til å få vera med når dei skulle "henge". Og, det hadde vore fint. Fint å stå ilag med hine og høyra til. Vera ein av dei.  Sommarkvelden held sitt raudgule skin over dei, lufta var tjukk av både varme og andelaus tenåringsflørt. Jentene knisande, gutane brummande karslege. Og dette stod Sara midt i, som ein av hine. Glad. Roleg. Sara.
  Helvetet byrja med P. P for Pia. Pia var bygdas moteikon, og hadde alltid dei hippaste og dyraste klesplagga, tøffaste frisyrane og støtt pengar til snop i bukselommene. Levi`s-bukser sjølvsagt.  No stod ho med hendene i bukselommene og såg verdsvand ut. Kika på Sara med longe mascaravippar og sa: " Gurimalla då, Sara! Du har no på deg dei same kleda som du hadde igår på skulen. Har du ikkje andre klè?"
Dei hine såg på Sara, som vart kald og heit på same tid. Dei andre jentene knisa i fistel bak pastellrosa lipglossmunnar og gutane flira rått. Sara svara ikkje. Ho såg berre ned i grusen og raudna.
"Ja,men so SVAR då di køyse!HAR du ikkje andre klè, eller LIKAR du å gå i skitne klè, kansje?" Pia såg oppbrakt ut, der ho stod med henda no i sida, med ei hånande mine. Sara kjende noko lausna inni ho. Tankane forsvann og ein svart eim av sinne tok plassen der gleda for litt sidan låg. Rundt ho var det fliring og fnising, og stemma til Pia som om den var i enden av ein long tunnell. "Sjå på Skitne-Sara, ho er raud i andlètet!! Snart kjem ho til å sprekkja!!" Dei andre messa med. Sa alle dei orda som berre var ord, men ord som svei. Hausa opp kvarandre med nye kallenavn på Sara, og brått brast det siste skàlet i ho, det som skulle verna ho mot sinnet. Ho brølte! Snerra ut usamanhengjende ord. Lydar som minna om eit såra dyr. Stod der og ropte ut alt det vonde som vart kalla fram av hånorda til gjengen.
  Dei andre vart stille, trakk seg unna og heldt avstand. Sara kjende på Sinte-Saraen i seg. Kjende at Lèmenet i ho ville ta dei, ville sparka, klora, bita og slå. Men, ho gjorde det ikkje. Ho berre stod i raseriets episenter og kjende det var nok no. Nok hån, for ting som ikkje var av stor betydning for dei hine, men som merkte ho sjølv for alltid. Sår som kansje med tida ville gro, men som danna arr. Arr som ikkje var synlege utanpå, men som låg der og gnog inni. I sjelsromet.
  Tårene som kom, gråten og hiksta. Dette vonde, vonde som skulle ha vore ein kjekk kveld med kveldssol og nesten-vaksen-ting. No var det berre tårestrimar og ei tom sårheit att. Sinnet til Sara var lagt lòk på, men for kvar gong sat lòket litt lausare. Og ho var redd. 
..redd for seg sjølv.

Trygg tone

Eg legg meg over på svale vindar
og lèt meg føra dit natta vil.
Og over dalar og spisse tindar
eg førest framover, tusen mil.
Ein blåleg tone stryk meg til tårer
eg kjenner vemodet legg seg bàrt.
Men alle sorgjer og alt som sårer
stryks burt med vinden som held meg vàrt.
Med sinnet òpe for alt som rørest
eg spelar natta sin kjærleikssong.
Eg anar ikkje kor hen eg førest
men veit eg landar i ljos- eingong.

Vandringsvise

Under mi yte
fraksjonar av livd
små, kjende bitar som passar.
Vil ikke byte
det som eg har klivd-
bratta, og lettare plassar.

Ber eg mi byrde?
Den eg hev fått?
Eller legg eg den på andre?
Finn eg min hyrde
fær eg det godt-
livda ilag skal vi vandre.

Dagsglad ende

Eg kvilar godt.
Har gjett, og fått-
er feststemd innanfrå.
Med tørt og vått
og løyen lått-
eg tygg på dagens strå.

Den dagen her
utan besvær
den var her kun til glede.
Med spriketær
og koseklær
eg har`kje meir å bede!

Årsoppgjer

Eit år til
attåt dei hine
kor kjem dei alle, åra-  frå?
Min eigen stil
til andres pine
eg er meg sjølv- det kan du sjå!

Eg kikar bak
på det passerte
og smakar blidt på dei førtitre.
Er inga sak
at eg kasserte
alt det som surt var og gjekk med fred.

Eg seier: "SKÅL!"
Og byrjar festen
min eiga feiring med mykje tull.
Er nokså snål
eg er fyrste gjesten
og kjem det fleire, vert kvota full.

Hipp, hipp- hurra!
Eg drikk av livet.
Eg sigra kampen min nok eit år!
Eg har det bra,
eg har fått det givet
no haustar eg det som livet sår.

Månens elev

Den smale månen kika ned
og såg vel heile meg.
Eg undrast om den kjende
at den kun var halve seg.
Vert den litt schizofren
slik den støtt lyt endra form?
Den halv og heilar stendig,
den- i finevèr og storm.
Vi menneskje er heile vi,
frå starten av vårt liv.
Vi slepp å møta verda, halve-
når vi kanten kliv.
So. Måne. Eg beundrar deg,
for motet ditt er stort!
Du skin mot alt og alle,
sjølv når halve du dreg bort.

Vindauge vs. verda

Mitt vindauge mot verda er stort
og òpe.
Alle inntrykka., syna.
For meg?
Det er lov å håpe.
Eg ser ut.
Tèk det inn.
Vaskar ruta rein.
Fangar bilèter.
Fordelar.
Drèg gardina for.
Ifrå.
Ser longt, vidt-
nært.
Rekk EG ut?
Ser nokon meg?
Eller er eg berre ei.
I eit vindauge.
Mot verda.

Kvamsøy

Eg var ny.
20 år ung og med ein 20 årings rastlause liv i lemmane. Utferdstronga var større enn fornufta. Kva skulle eg ta meg til med? Sidan eg var rett skulelei, vart det til at eg søkte meg jobb. Og det på den vesle og for meg ukjende øya: Kvamsøy.
Det valget skulle verte eit valg for meir enn pengebok og utferdstrongd. Øya og opplevelsane derifrå, folkjet og sjela der- er spikra fast. For alltid.
Å koma til ein ny plass, er for dei fleste av oss litt ambivalent. Det er spanande, ja. Ein skal etablera seg med hus og heim, finna sin plass blandt dei meir fastgrodde bebuarane og på ein måte omrokkera både sitt indre og sitt ytre. Gli inn. Vera deltakande..Godkjennast.
  Ho tok vèl imot meg, øya. Mi aller fyrste kjenning med folkjet der, var då eg kom på jobbintervju. Kvamsøy Plastindustri, ein då alt veletablert bauta innan faget. Ein arbeidsplass i vekst, ein mannsdominert bastion lengst ut mot havgapet. Spanande, ja. Der sat eg, ung og relativt uerfart i arbeidslivet. Kring bordet sat eit knippe godt vaksne menn i kjeldressar med kaffikoppane sine, nysgjerrige ansikt under skjegg og sneipar. Aldri hadde vel eg vore på eit jobbintervju før, ikkje visste eg kav dei krevde av meg- kva spørsmål ville dei stilla og kva vart utslagsgjevande for eller imot?
  Sveitte handflater gnura under bordplata. Papir vart flytta, bladd i og lagt vekk. Mine papir. Vitnemål og referansar. Kremt. So kom det. Spørsmålet: " Likar du fotball?" Hæ? Eg såg opp.Om eg likar fotball? Svara eit forfjamsa "Ja, det gjer eg!", og tenkte at "kva var dette for slags spørsmål i eit jobbintervju, tulla dei med meg? Neste: " Spelar du i korps?" Men? Nølande svara eg at eg ikkje gjorde det no, men at eg hadde spela då eg var yngre. Nikking på andre sida av bordet. Stillhet. Røyk og kaffi på karane, sveitt ventetid og undring på meg. Kremt att. " Ja, då er det vel ikkje noko meir å diskutere-jobben er din." Tulla dei med meg?? Fekk eg jobben med å svara ja på desse to spørsmåla om fotball og korpsmusikk?? Eg strauk sveitte handflater mot kleda og takka pent ja.
  Slik byrja det. Mitt forhold til Kvamsøy. Forhold til fotball, korps, dugnadsånd større enn folketalet, Plastindustri, bygdefestar, kjærleik, kjærleikssorg, glede, morslykke, vakker natur, ruskevær, motgong&medgong, samhald og ivaretaking. Mykje kan seiast om dei 9 åra eg budde der, men eg nøyer meg med å oppsummere det i desse orda: Eigentleg er det litt godt å ha lengt. Lengt som strekkjer små armar ut mot det ein ikkje kan sjå eller kjenna, høyra eller smaka. Ein slik lengt som gjer det leveleg sjølv når ein ikkje kan få det ein lengtar imot. Godt fordi ein veit at det ER der. Og at ein har det, jamvel om det er longt vekke.
  Kvamsøy for meg er slik. Det er ikkje ofte eg er der fysisk. Men sjela fylgjer meg kvar einaste dag, og ofte kjem der øyingar innom meg på arbeidsplassen min og materialiserar sjela og ånda til Kvamsøya. Strekkjer små armar attende mot meg, og gjev meg kjensla av inkludering og det å ha komen heim igjen.
  "Nærast er eg når eg er burte", slik er det. Om eg ikkje ruslar på kvite strender med storhavet brusande imot, eller sit i godt lag og kjenner på det spesielle samhaldet..so ER eg der litt likevel
  På Kvamsøy, øya der hjartet mitt har lagt igjen ein haug med aksjer. Aksjer som stig i verdi for kvart år som går.

Valg

Somme finn sorga før ho kjem til.
Vrir seg i pinsla med glede.
Legg seg med vilje i ytterste fil.
Let svartemakta inntrede.

Er ikkje ljoset ein lettare stad?
Bør ikkje livsgleda vinnast?
Reinsar vi kroppen i sorgtunge bad-
kan ikkje solsida finnast.

Glimt

Det heng att ei strime
av dagen igår
eit fastbrent minne bak gløymde.
Eit minne til kime
eg ikkje forstår
..kanhende eg dèt berre drøymde?

Eg kjenner dine steg

Eg kjenner dine steg.
Lågmælte
Lengtande
Med hælen bak.

Eg kjenner dine steg.
Friskmelde
Ventande
Støde, under rygg so rak.

Kvar gjeng du når du ikkje
gjeng mot meg?
Gjeng du baksida?
Omveg?

Eg kjenner dine steg.
Men ikkje vegen du gjeng.

Vårsoldat

Grønsyrleg grasànge nådde nasebora. Den litt skarpe lukta av avklipt grønt kom med mildt vinddrag over altanrekkverket mitt og leita seg fram til sansesenteret mitt: nasa. I nett det augneblinket hjerna fonga opp lukta og orienterte seg fram i koblingane etter plassen der akkurat denne lukta låg, vart det for alvor vår for meg.
 Vi skreiv godt over midten av Mai, og nærma oss vel meir sumar enn vår. Men, det var fyrst no eg kjende på den yre kjensla ein somme gongar får når våren kjem for fullt. Sola strekte seg i heile lengda. Lufta var vårleg skarp, nordavinden stakk kjøleg inn mellom rekkverksborda men varte for kort i strekk til å overskugge solvarmen. Solstolane fekk ein kjapp vask og puter på. Solkrem med datostempel utgått ifjor fekk gjere nytta, og Ulvangulla låg i ein haug på vaskeromet.
 Bikinitid. Bikini.
Dette plagget på størrelse med ein og ein halv kolibri, fekk sin renessanse- sin second chance til å dekkja vinterkvit unevneligheit. Bikiniskilje. Nærmast ein heilagdom før i tida då vi var unge og stolt kunne ha vist det fram for Gud og kvarmann- skiljet. Om vi hadde villa. Statussymbolet på at vi hadde all verdas tid til å late sola boltra seg uhemma med kroppane våra. Late dagar utan andre faste haldepunkt enn at vi avogtil måtte ha i oss mat. Longe dagar på stranda eller eit glattskurd svaberg der strandloppene ikkje kunne nå oss. Sol heile sumaren og ikkje i einaste bekymring, ikkje ansvar for anna enn lommepengar i små, rosa portemònear.
 No var bekymringane større, fleire og av anna slag. Men der eg sat i all mi prakt og velde kunne eg likevel lena meg døsigt bak i stolen og håpe på skilje. Vårkjensla og desse yre luktene kom frå nabohagen. Plenklipparen åt seg hastig innover det irrgrøne landhavet, giljoterte tusen på tusen strunke grassoldatar. Lèt dei liggja att, slegne men ikkje heilt tapte- på slagmarka. Snart skulle dei samlast til felles innsats i kompostbingen. Liggja strå mot strå i vekesvis og rusta seg til nye slag. Kompostkompaniet. Grunnlaget for ny vekst, nye grønsyrlege strå.
 Eg låg der, vinterkvit og smådøsig. Trakk inn lufta. Stengde vekk mindre viktige ting som husvask, kleshaugar og matlaging. Konsentrerte meg kun om den gode kjensla som lukta av nyslege gras gav meg. Roa.
 Det vart vår iår òg, om enn seint. Plenar skal slåast monge gongar før klipparane vert sett i vinteropplag att, og bikinien lyt kansje vike plass for ein ny. Vinteren har nemleg krympa den i skapet.
 God vår!

Tidsklem

Eg klemmar deg
du klemmar meg
vi brukar tida vår til dèt.
Eit lite bèl
so kropp og sjel
legg stilt og vi får fred.

Ditt kinn mot mitt
vi såg vårt snitt
til å la hugen dansa.
Eg- hjartevarm
og barm mot barm
so godt når tid kan stansa.

Narr

Kansje kraup du ikkje
under huda mi
men du laga merkjer
som er mine.
Ørsmå spor av lengsel
etter stemma di
irrgongar utydeleg
men fine.
Kansje fanst du ikkje
berre i mitt sinn
maskespèl for meg
og ingen andre.
Men eg ser deg enno
sjølv om synet svinn
minner kan ein aldri
heilt forandre.

Tomgong

Det var ikkje dei grå håra
som fekk ho irritert.
Ei heller dei djupare strekane
som ein gong var
glatt hud.
Det var ikkje tyngda av kroppen
forfallet
slappheta.
Ikkje alle kleda
i skapet
som ikkje kom på-
for små.
Eller laga med sminke
som låg som
restane etter eit
jordskred.


Det var tomt for vin.

Døden- eit innbròt i livet

Når livet endar forstummar sjela
og berre avtrykk stend nakent att.
Eit avtrykk nedfròse djupt i tèla
som ligg og kvilar mot evig natt.
Der er`kje latter og store tankar
der er`kje rørsler frå hud mot bein.
Og ingen fleire mot døra bankar
og seier: " skund deg, du vert for sein!"
No er det nattsvart og gløymd attende
der du ligg innkapsla i ditt skàl.
Og minna om deg er gamle kjende
som gjekk ilag der kor livet stal.

Perler på ei ekspedisjonssnor

Perlesnorane hong og blenkte i sola. Duppa opp og ned i takt med tyngda i seg sjølv. Edderkoppane som hadde lagt ut desse vakre natursmykka, låg godt gøymde i kvar ende av rankene og døste mellom rykka.
Der ho kom dansande, den spretne jentungen- ensa ho knapt vegen ho trødte sprettent på. Ho var høgt og lavt i dagen og levde seg inn i framdrifta med ein vitalitèt få forunt. Heile den vesle kroppen var som ei nyutskòta kule. Full fart frå fyrste knepp, framover..framover.
Perlesnorane, morgondòggsmykka- dei hong der og visste ikkje at eit lite maskineri på to føter var på vèg imot. Nokre av dei vart klipte brått av og draup fredeleg nedover blada på eit lite tre. Edderkoppen var snøgt framme og på sitt utrøyteleg vis samla den snora og vikla den opp på nytt. Perlene laut venta til neste morgon.
Stien var smal og steinete. Vårvatnet hadde drege med seg is og stein på si ferd mot flatare grunn, og det bar stien preg av. Somme stadar måtte jenta hoppe i longe kliv for å forsere små og større avgrunnar. Men ho dansa seg fram og smilehòla bora seg lengre og lengre inn i fregnete småjentekinn.
Ho nynna.
Laga nye melodiar som høyrdest litt stakkato ut på grunn av all dansinga og klivinga. Nye lydar for kvart trinn der ho spratt opp og fram. Ho hadde eit mål for ferda. Sessane. Plassen der tenestetausene og krøterpassarane hadde si kvilepause, sin sess. Ei lita lysning blant einebuskene der det var rydt plass til litt grønt gras og det var laga sitjeplassar av store steinar. Friplass. Rasteplass. Sessane.
Sessane var siste stopp før Store-Elva, og dit hadde ho IKKJE lov å gå. Mor hadde formana i det uendelege om det, og ho brukte å lya mor si.
Men idag, i denne solvermde, perlesnorbuktande morgontimen- var alle formaningar som dògg for sol. Vekk. Gløymde.
Jenta strauk bak det longe håret, runda det bak øyrene og fekk det til å liggja på plass eit augneblink. So dansa det seg framover att og ho gjentok bevegelsen. Omatt og omatt. Utan å tenkje på at ho gjorde det. Ho levde. Musklane stramma og jobba på lag med ho, strekte seg når ho langa ut. Trakk seg ihop når ho tok sats før neste hopp. Og i håret blenkte ei halv perlesnor.
Snart såg ho vollen før Sessane, visste at no kom ho straks til den gule steinen. Olivinsteinen som hadde lege der i minst tusen år og dei som hadde gått forbi, hadde ripa inn navna sine eller teikningar. Hjarter, fyrstikkmenn og ufine teikn ho ikkje skjøna. Ho stogga alltid opp der. Let fingertuppane gli over det innrissa og leita opp dei kjende navna, initialane. O.R.T.Olav Ragnvald Takset. Bestefar. Bestefar Olav som var den eldste ho visste om, og som hadde rissa inn bokstavane sine då han var ein liten gut. På alder med ho sjølv. For tusen år sidan, og litt til!
Steinen var varm av den stadig veksande sola og på ein måte mjuk å ta på sjølv om det var ein stein. Magistein, meinte ho. Ho vart sitjande der ei stund å forma bokstavane til ord. Ord og forteljingar som spann seg rundt desse ukjende menneska som ein gong hadde trakka nett same stien.
Nokre ivrige maur kraup rundt og over der ho sat. Små soldatar som måtte tjene si dronning til dei ikkje orka meir. Bere, lyfte, drage, slite. Slik slapp ho. Ho måtte berre halda romet sitt i orden, mate hønene og plukke egg kvar morgon. Hente avisa når posten kom og hjelpe til under slåttonna. Men, ho hadde nok fri til slike turar som ho no var på. Ekspedisjon. Eit gnuregodt og spanande ord!! E K S P E D I S J O N. Ho var flink å stave, hadde alt lest alle Bobseybarnabøkene til storesyster.
Ho nynna litt igjen, let maurane på steinen vera ifred og gjekk siste biten opp. Det var ein svært stille dag, og no kunne ho høyre elva... Men, ikkje dit! Tanken på mora si formaning streifa innom tankerekkja. Ikkje. Ikkje Store-Elva. Ikkje E K S P E D I S J O N dit. Ikkje åleine.
Dei bautasteinlignande steinsessane stod der som sist. Grove steinplater, heller- som var forma som stolar med ryggstøde og armlener imellom. Dei låg der som om nokon hadde laga klart til gjestebòd. Ventande. I årevis, årtier. Lenge. Ho tykte dei var vakre.
Graset framføre var saftig og grønt, saudene til nabo Geir hadde nok ikkje latt det vera igjen so mykje som eit tygg om dei hadde sloppe dit! Det var godt å berre leggja seg beinast ned i det grøne, sekkja seg ned i det grøne havet og kjenna det kitle på bare armar og knehasar.
Det brusa bakom.
E K S P E D I S J O N.
Lokkande, berusande brus steig og sakk i bakgrunnen. Øyrene formeleg strakk seg etter lyden. Ho røyste seg opp, og lytta. Lèt att augene og tenkte seg bortåt. Stod ved bredda av den svimlande fossinga, og visste at ho måtte prøve seg over.
For kvart brus vart lysta til å gå bort sterkare. No song elva til ho som berre ei Store-Elv kan. Lokka med spenstige tonar. Melodiar som drog lengten ut og sette lovnadane til mora på streng prøve. Kunne ho?
Ho opna augo, og såg til si forundring at ho alt stod ved bredda! Elva kvernde gullstripa vatn i heftige drag nedover. Knuste seg sjølv til molekylar, og slipte steinblokker taktfast til glattskurde juvelar.
Dette var!
Og, det var ikkje lov. Ikkje!
Men..elvedraugen lokka og spann melodiar so øredøyvande at ho ikkje klarde tenkja beint. No hadde ho alt gjort noko ulovleg, då kunne ho vel prøva å.....
Over fossekanten låg der store steinblokker, godt plassert slik at ein KUNNE klare å gå turrskodd over. Om ein var long nok i klivet. Prøve. Prøve uten hjelp frå pappa eller Besten? Kunne ho klare det åleine?
Pusten stogga nesten opp i ho då ho bestemde seg.
Elva song høgare og høgare og alle melodiane strauk håret hennar bak og la seg stilt der før ho tok fyrste steget...
Bakom ho, frå ei grein som var ganske ny av året- strekte ein edderkopp tynne silkerankar over stien. Snart såg du den, snart ikkje. Berre neste morgondags dòggdropar ville avsløra at den var der, med sine blenkjende perler.

Skifte

Der skin ein dròpe
bakom smil
bak alt det du
ikkje fekk til.
Ei tåre.

Ho speglar av
di værste natt
og all den sorg
som du har hatt.
Det såre.

Den blenkjer litt
men turkar snart
og smått om senn
ligg kinnet bart.
Som båre..

Gamleløda

Vårt rike på jorda. Vårt eige rike, vår friplass- vår leikestove.
Høgt som himmelen under taket og med rikeleg plass til å boltre oss det vi ville, når vi ville. Eller..eigentleg ikkje. For der var restriksjonar på bruken. Ikkje trakke turrhøyet for mykje ned og utover, ikkje klatre på hønsehustakjet og skræme hønene og for all del passe oss for dei skarpe reiskapane som stod i krik og krokar og utgjorde fare for einkvar av oss om vi uforvarande kom borti.
Og trass i desse restriksjonane, desse nokså strenge åtvaringane som kom frå dei vaksne-  boltra vi oss der som vi ville. Når vi ville.
Det store høystålet låg på nedste sida av løda med turrhøy mest heilt opp i mønet på seinsumaren. Det anga tungt av sødme, lufta var tjukkskòra av støvet som gav seg av etter vår ville herjing opp i høgda. Eit finmèle støv som la seg på alt og alle og åt seg inn under sveitte t-skjorter og kortebukser. Limte seg mot solbrun hud ilag med småkryp som vi ikkje merka før vi kom under vatn i badekaret. Lopper.
Lobbebèta var titte og ganske vonde etterkvart, men dei høyrde liksom med i leiken. Tillikes med svaledrit frå dei stupbombandes snøgge. Svaler, småfugl, mus. Rotter og kattar. Alt var som det vera skulle i gamleløda. Luktane, sivet av fjøs frå nedunder. Hønsemøkk frå det integrerte hønsehuset. Turrsild som hong lageleg til for innhògg på smale tròder oppunder takjet. Passe høgt so ikkje kattane og småkryp nådde tak, men vi var kreative og nådde dei sjølv om vi nok utøvde balansestunt verdt Årets Sirkuspris for å få tak i godsakene.
Slik kunne ein ettermiddag gje seg av: Vi samla ein gjeng, vi var ikkje so monge på same alder i bygda men vi var flinke å samlast til leik. So var det å bestemme kva vi skulle leike og kven som skulle få lov til å gjere kva. Ofte berre syfte vi på. Grove djupe gongar i høystålet, til vi hadde laga eit intrikat gongsystem der ingen visste heilt kvar dei andre var. Klatra på øvste bjelkelaga og hengde opp tau, slengtau eller reie. Og kasta oss frå det og borti alt det stikkemjuke. Ikkje noko snev av høgderedsle den gongen!
Midt på lødegolvet var ei luke til å kaste ned høy til dyra i fjøsen. Golvet der midt i løda, var somme stader so nedslete av trakk og køyring at vi kunne mesta sjå igjennom det. Det var sikkert ikkje trygt, for det gav etter og sjølv ein sped 8 årskropp kunne lage svai på treborda. Men vi VAR åtvara, og visste at det var farleg. Det var vel nettop faremomentet med det som gjorde leiken og utprovinga ekstra spanande. Vi datt aldri igjennom, men det var nok lukke meir enn åtafæra!
Maten smakte som aldri før der inne. For vi hadde med oss niste. I ei korg med so stor hank at den nesten subba i golvet når vi minste bar. Godt påsmurde gròvskjever, mamma sine aller beste. Med Per Margarin og Sørdalsfårepølse eller brunost. Surmelkslappar og avogtil ein kjekspakke. Mariekjeks sikkert. Og saft. Raud saft av den heimelaga sorten. Likt og nøye fordelt etter travel leik i ulikt farga plastkoppar med hank. Og alltid var det ein som slubba ut og vi måtte dele av våre eigne.
Mette og godt nøgde la vi oss att og bak i høyet, kika opp mot svalehimmelen og drøymde oss vaksne og rike. Men, vi VAR rike. Vi var rikare enn nokon gong seinare i livet der vi låg og drøymde oss opp mot alt det vi trudde vi skulle bli. Vi eigde ingenting, men likevel so ufatteleg mykje. Vi eigde tid og rom, lyst og fantasi og det kosta oss inkje.
Gamleløda vart reve ned, og nybygg kom. Svalene flyg fortsatt rundt høgt der oppe, men høystålet og turrsilda..er vekk.
Men kvar gong eg kjem frampå lukta av søtlig angande turrhøy, lèt eg att augene eit sekund eller tre og eg ligg på ryggen med magen full av heimbakst og ser alt saman. Gamleløda med all sin rikdom, rikdomen i eit søtstøva minne.

Herre, høyr mi bøn!

Min kropp den er eit tempel
der trua uteblir
eit dekka bord til fest
men ingen duk.
Mi bøn er som eit stempel
som veldig sakte glir
eg er min eigen gjest
når eg er sjuk.

Eg ligg med falda hender
eg orkar berre slik
mi panne speileggvarm
og alt er leitt.
Og begge mine lender
får vermd av dyneflik
eg stengjer vekk all larm
og sovnar sveitt.

Men vaknar gjer eg ofte
og tempelet går lei
for ingen intensjonar
er dei beste.
So ligg eg her på loftet
mi bøn er ganske grei
for feberrefleksjonar
eig det meste.

Eg er nok

Vi elskar kvarandre i kilo
i kroner og øre og klè.
Og brukar eg tøymyknar, Milo
kan magiske ting byrja skje!
Vi går midt i hopen som blinde
er redde for annaleis ting.
Vi klivrar frå tinde til tinde
og trakkar i meningslaus ring.
Når skal vi ha sjølsnikra tankar?
Kva tid er vi gode NOK, vi?
Mitt hjarte for eigenverd bankar
og levnad med nyskaping i.

Forbruk

Eg har slik hug til livet
til byrjinga av alt
men òg ein hug til
andre enden av det.
For er det ikkje slik
at vi alle har betalt
for levnaden
og det som oss er givet?
Vi fangast inn i verda
vi fær i vide rom
opp bratta og på
slakke, grøne engar.
Kva er det so vi gjer, da
med det vi slitest om
i grava har vi ikkje
bruk for pengar.
Eg tek med minnebrikka
med alt av livet på
den skrur seg av
når eg tek jord imot.
Når siste dag har bikka
og eg mi natt får sjå
dei aller siste fàra
frå min fot.
Då smeltast hugen saman
min hug til alt som var
ein samansmelta
forbruksfri èntre.
Og alt av fryd og gaman
eg ikkje lengre har
for døden
den gjer forbruket passè.

Kinn

Du gav meg kinn
med roser på
og nypåsmurd Nugatti.

So fekk eg korte,
ganske få
med "våken-heile-natt-i".

Dei tårevåte
dei med sting
som aldri heilt vart tørre.

Ditt kinn har klemt
mitt kinn på veg
frå lite- og til større.

Månelo

Å sitja under måneskin,
ei kald natt i april
og kjenna litt på pusten min
og det å vera til.
Sjå beinast opp
og aldri ned
og heller ikkje bak.
Men kjenne kropp
som har fått fred
og ingen ettersmak.
Då trur eg på ei ukjend makt
ei slik eg ikkje ser.
For roa som eg no hev smakt
er månen min
som ler..

Mitt hjarte er ein koloss

Veit du det? Kor høgt eg elskar deg?
Og deg? Og deg?
Ihopgrodde taumar som èt seg inn i handflatene
inst i min bankande koloss.
Veks seg isaman med våre blanda blodsbaner.
Strekkjest.
Slitst.
Strekkjest.
Slitst.
Kvart slèt bitt oss tettare,
ihop veks vi best når det er luft imellom.
Luftrom til balansen.
Leiken. Ansvaret.Kjærleiken.
Og, de balanserar!!
Lina gjeng tynn men sterk
og der er luft imellom, meir luft enn på lengje.
Kolossen rørest og lina strekkjest.
Slitst.
To kongar og ei dronning.
Det bankar kolossalt!
Gå lina ut!!
Gå!!
.og kom att når de slitst.

Livsleikskvàl

Eg er
veike veggar
bleike leggar
innmat utan skàl

Eg vil
freista motet
reinskar rotet
opnar nye vàl

Kan du
slå i glaset
slutta vaset
gje meg màl?

Vi var
dømde urett
levde utsett
livsleikskvàl

Verditransport

Utfrå min tanke
kjem bitar av meg
stykkjevis meg i bokstavform.

Nokre vil bite
nokre vil be
somme har inga verdinorm.

Bitane ynglar
veks og tek plass
legg seg isaman, vert ord.

Smakar du på dei
likar du EIN-
kjenner eg lukka er STOR!

Tåremål

Og tåra rann si salte råk, men turka ut på ferda.
Den laga ikkje mykje bråk, der den svann vekk i verda.
Den eine fylgdest snart av fleir, som også sortìserte.
Dei ville nok ha vist seg meir, men kjapt dei resignerte.
Ein god misjon dei hadde, dei- der dei draup ut av hòlet.
For dei lèt meg få vera lei, på ferda si mot målet.

Ein modig vèg, utan mål- men med meiningsmelodi.

Vegen vart kansje ikkje til medan vi gjekk, nokon hadde alt trakka der før- monge par føter hadde stampa, trakka, hoppa og rusla før oss. Men den var ny og uinnvidd for oss. Vi visste vi var på veg einkvan stad, men ikkje kva som var målet.
Når eg går tur aleine, kretsar tankane kring alt og inkje og eg har alltid ein eller annan idiotisk melodi som går på autorepeat inni meg! Sist var det "Dum og deilig, Juba-Juba"...og same korleis eg prøvde meg på andre låtar.."dum og deilig, Juba.Juba". Håplaust. Men og litt greitt. For eg kjem til å gå i takta til desse melodiane, og er det ein rask melodi..raskt tempo og mor får verkeleg køyrt seg i motbakkane!
Litt verre når det var "De nære ting", men det var ein slik dag der eg hadde god tid, og eg kunne gå i rusletempo.
Denne dagen hadde eg fylgje. Minstemann, Porlen(eg har eigentleg lova han å slutte å kalle han for dèt, han er trass alt over 10..men, for meg er han fortsatt Porlen )var med, og når han er med stilnar den indre melodien til fordel for munter prat. Nokre gongar er han framom meg og eg ser den kjappe smågutkroppen hoppe og slingre, balansera på stubber, klatre i tre og fyke leikent over småbekkar. Med ein smidighet ein oter kunne misunna han.
Skuldrane hans er unge og smale, dei er ikkje stramme av stress eller tidsklemme. Desse tinga som vi tileignar oss når vi veks til og vert vaksne. Enn so lengje er skuldrane hans lause og ledige, og han bèr det som måtte koma med tilforlateleg pågongsmot.
Eg ser. Og eg nyt synet.
Medan han sprett der framom, spør han uavbrutt. Om alt som måtte ramle inn i det unge og friske hovudet hans.
" Donkey Boy, mamma. Den nye songen du veit, den du lika so godt..City Boy. Vil du vi skal spele den i begravelsa di? Sida det e yndlingssongen din?"
Eg stoggar opp. Litt overraska over spørsmålet, og kva bakgrunnen for det er.
"Dei synge no: underneath my skin, there`s an eagle. Handla `kje det om å vere modig? Og det e no du!!"
Eg går etter. Fortsatt i undring over vinklinga og spørsmålet i seg sjølv. Men svarar eigentleg ikkje, berre lèt han få sprette avstad med kropp og tankespinn. Det er dette som er essensen i turen, kjenner eg. Å gå her, utan anna mål enn det som vert til undervegs, kvart augneblikk er eit delmål i seg sjølv- og vi når monge mål på denne turen.
"Men det e` kansje en litt for moderne song for begravelse. Sjølv om ej ikkje he vore i noka..endå. "
Det er fantastisk å kunne få lov til å vera med på slike turar. Turar som let opp døra og slepp meg innanfor i vesenet til han som er ein forlengelse av meg sjølv, eit utspring av meg og faren- ein som snart skal klippe si siste snor til det trygge, men kansje begrensande barnelivet. Og gå inn i det ukjende med sine eigne melodiar både inni, og utanpå.
Turen er ikkje so long. Vi treng ikkje gå dei brattaste fjella, dei høgaste tindane for å kjenne på turgleda. Nokre gongar held det med den turen som berre varar ei kort stund. Ein kan sanse mykje på kort tid, om ein kan få lov å gå bakom byrjinga på livet.
Idag fekk eg ein slik tur. Naturen var rama rundt ein annan og mykje viktigare tur, den vi går ilag i livet. Porlen viste veg og det slo meg at det er nettop slik det bør vera! Ikkje skal vi som er vaksne og "forstandige" alltid vera dei som skal gå føre og leggja opp reiseruta! Nei! La desse som skal få lov å gå monge fleire turar etterkvart, få gå fyrst og trø feil, slik kan vi- jamvel om vi har trødt feil dei same plassane monge gongar før, få oppleva det å sjå turgleda. Trass feilstega, trass usikkerheita kring reiseruta og målet.
"Underneath my skin, there`s an eagle". Ja, eg er kansje modig. Eg er modig nok til å la borna få lov å gå fremst. Stundom.
Og, eg - gjeng alltid der, litt bakom og ser vegen vert til.

Veksevondt

Rett deg opp i ryggen!
Svar meg når eg spør!
Og høyr nøye etter når eg snakkar!
Hugs å ha på lue,
tygg no maten pent!
Sjå meg rakt i augo når du takkar!

Les utan å mumle,
drikk no trana di!
Ytterjakke bør du ha ut Mai!
Et opp skulematen,
rydd opp rotet ditt!
Museungar skal du ikkje ta i!

Kom og sit på fanget,
lat meg stryka kinn.
Du har vore flink å lesa leksa!
Her er vaffelkake,
og ein kopp kakao.
..Eg er redd du bort frå meg skal veksa..

Å knyta si natt i draumar

No gjeng vår dag til ende, med alt som i den var-
eg sidene kan vende- gjer baksida mi klar.
Og natteteppet- sova, det legg sitt mjuke vern-
rundt meg i draumalkova, og vàka døyvast- fjern.
Eit siste pust mot yta, den blåe dagen svinn-
og eg kan draumar knyta av nattetankespinn.

Tjukkeleststaffasje

Eg herdar mine føter små, og det er ganske stas!!
For, dei skal nemleg ut og gå- berrføtte i gras!
So snart som telehiv sig vekk, skal dei få sole seg.
Og vasse yre i ein bekk, og rusle landeveg..
Eg herdar mine føter små, med peeling og massasje.
Eg frigjer dei for gamal hud...og: tjukkeleststaffasje!

Spira

Longt inne i skogen der trea stod tette-
låg der ei lysning, ei grøn lita slette.
Der stod det ein spire, so fager og fin-
med raudnande kronblad, som finaste vin.
Den vaks utav jorda med taktfaste støt-
og angen den hadde, var fyldig og søt.
Den kneiste mot sky, den strekte på kroppen-
den breia seg heilt ifrå rota, til knoppen.
So opna den opp og baud på seg sjølv-
og dòggdropar blenkte, som finaste sølv.
Då tenkte den vesle: "Eg er heilt åleine-
her ute i skogen, den einaste eine..
For trea, dei snakkar nok ikkje til meg-
dei ser berre rett opp, og ikkje MIN veg!
Lat biene koma, dei stikkande knektar-
kom kvil på mi krune, og sug opp min nektar!
Ta støv frå min berar og strø det ikring-
slik kan eg bli fleire og danna ein ring.
Ein ring fylt med fargar, blant granbar og mose-
eit teppe av dufter, frå ei lita rose.."

Stormstille livd

Vi har valgt å opne døra
lata gleda sleppa inn.
Solar oss i kjærleiksstrålen
som gjev varme i vårt sinn.

Lat oss verna om kvarandre
halda hender, vera tett.
Gje kvarandre tillit, omsorg
skapa framtid, handla rett.

Få kvar augneblikk å gneistra
halda flammen høgt i hevd.
Slik at vi i tunge stunder-
gler oss over alle dagar- levd.

Vi er kjærleik, vi i saman
vi har valgt å vera to.
Eg er stormens fulle styrke
du- er stillas trygge ro..

Alzheimers light

Ein tanke kom inn i mitt hovud-
omtrent som ein raud epleorm.
Den bukta i vèg gjennom skolten-
den tura seg fram som ein storm.
Den hadde eit mål, og ei meining-
men kom so på vidvanke, den!
...so no sit eg her i mi undring:
"Kva var det eg tenkte..igjen??"

Ynskje

So. Gje meg dine kjensler, servèr dei på eit fat.
Dandèr dei som eit kunstverk, so eg kan tenkje at:
" Han her er meir enn metta, han gjev`kje sjelekvàl,
han er heil tvers igjennom og ikkje berre skàl.."

Nattefredflørt

Mi natt legg seg litt bakut, med flørterytma på.
Den kilar meg i sjela, der det er plass å få.
Smyg seg rundt heile kroppen, og blunkar lurt til meg.
Den veit eg har litt tid no, når dagen frå meg dreg.

Før augene vert tunge, før heile meg tek kveld.
Då flørtar eg tilbake, og set meg slik i gjeld.
For det er ikkje lett å la natta berre ta-
men eg gir altfor mykje, av det mi natt vil ha.

Eg gir min svevn, mi sova- og all min kvilepust.
Og alle mine draumar, av dei so har eg flust!
Og varmen frå mi pute, den får vel natta med-
no har den fått det meste, og eg får nattefred..

Vårropet i meg

Skaresnøen vart mjukare i kantane, den smuldra seg ned i den tèleharde jorda og metta seg rundt små spirekorn. Kvar dag bar nye bòd om sol. Ein kunne ane konturane av den varmen vi visste den ville frigje, men solongt såg vi ikkje noko av den.
Nysnø kom stadig og la seg teppemjukt over den gamle, nonchalant og med ungdomens virilitèt...men den vart aldri lenge. Ein dag, eller to- so forsvann den og lèt den gamle få smelta ifred. Erleridene. Det kom alltid nokre slike før vinterhamen slapp oss heilt, flyktige snølav som ergra oss til bristepunktet der vi venta, utòlmodige.
Morgonane kom tidlegare og dagane varte heilt til natta, kveld var der nesten ikkje tid att til. Ljoset vart klårare og fuglane kom smettande tilbake frå Charterturane sine.
Det nærma seg.
Ein morgon, stod eg i glaset og trykte nasespissen imot. Bles varm morgonpust mot kjøleg glas og såg gamle fingerprint stiga fram, og forsvinna att når andedampen svann. Eg kjeda meg. Eg var lei av snø, vinterjakker, vottar og halvklamme ullstillongs som kraup oppover mot knèhasene og etterlot bar hud mot Cherroxane.
Kvar vart den av, våren? Alt låg til rette for at den berre kunne koma, men den lèt fortsatt vente på seg-sta og stirrig. Nett som eg.
Nede på plenen var der berre nokre halvròtne snøkantar att, dei siste. Og imellom dei, bar mark. Brunt plengras som hadde lege køyvd en heil vinter, og tòlt både snømåking og englar i snøen. Brunt. Daudt. Kjedeleg.
No MÅTTE den forbaska våren koma snart! Eg ville ut, utan tre lag med klè, utan kløande og stikkjande ull mot kropp og med håp om solkyss mot nasen. Ut kunne eg vel visseleg gå no òg, men det var det som var spesielt med våren. Når DEN endeleg fann det for godt å bryta fram frå vinterkåpa si, endeleg spadde fram kriblande varme og yre flòger- DÅ!! ..då kunne livet byrja omatt. Og eg kunne sitja på nygrodd plen og få utslett att, av mose og vekst.
Eg forlot den avtrykkspekka ruta og sukka høglytt på utpust. Skapte meg sopass at eg faktisk fekk marsjordre frå øvste organ, og gjekk ut likevel. Ute på platten stògga eg litt undrande opp. Kva var DÈT??
Noko prikka meg i nakken. Bakerst i den vesla gropa mellom nakkemusklane, under det lysebrune striehåret. Under kanten på den mørkeblå strikkalua, på det ørvesle partiet med bar hud. SOL. Eg snudde meg med det breiaste smilet på denne sida av tannfellinga, og såg. Sola. Ho var koma! Ho hadde smygd seg ut or vinterkåpa si, skrudd opp termostaten og blinka seg ut nakkegropa mi!
Ronja Røverdatter hadde tapt om vi hadde stilt skulder til skulder for å kappast om det høgaste vårropet. Den sigeren hadde eg rodd trygt i hamn denne dagen. Eit inderleg "JAAAAAAAA!!" steig utav meg som ein verbal brakfis, og katten som brukte å liggja i kròpet ovanfor huset vårt, skaut rygg og stod på alle klørne ein augneblunk før han stakk.
No. No var det endeleg tid. Tid for slik uteleik og moro som ein ikkje kunne ta seg til med når vinteren held si kalde hand over oss. Eg hoppa opp og ned på staden, dansa Reinlender med meg sjøl og heiv samtidig frå meg hue, skjerf og jakke i rusa tilstand. Vårrus. Solglede. No!
Fram med gamle ulltepper, som var sletne i kantane og ikkje kunne nyttast til best lengre. Fram med små krakkar, solstolen som var berga frå bòssanlegget, plastkoppar og saftflasker. Kjekspakkar som var sparde til nettop no, og jamvel dokker. Dokker som eg eigentleg ikkje leika med. Berre no. Det var vår.
Det var kaldt endå, tèla åt seg opp i små toppar rundt omkring og fingarne våre var vàlne og kjenslekalde etter leik i småkåte sildrer. Men, vi fekk ikkje skjenn om vi gjekk berrhalsa, og dei fyrste vårgjælene spratt lystne fram over naseryggane. Buksebakane vart gjennombløytte når vi sat for lengje stille, og som alltid kulminerte våren i ei kraftig hostekule og påfylgjande feber.
Om det var verdt dèt?
Gjett om!
Om eg på mine eldre dagar har meir hug i hausten si tristesse og lune uro, so mànar eg alltid fram denne yre kjensla som den aller fyrste kjenninga med vår, gjev meg. Denne kriblinga som eg då hadde etter alt som eg meinte var ugjort under vinteråket, denne higen etter graskjenning og anding i vårkald luft.
Våren er rett rundt nòva, og eg har lada opp til vårropet mitt.
Ronja Røverdatter: -Akta deg berre!

Spòrv

Når vi jàgar gjennom tida,
hastar mot det andre hev.
Høyrer vi nok ikkje livet-
inni oss det kviskrar:..LEV!
Hugs at tida vi ervervar,
ikkje gagnar under torv.
Lytt, og kjenn på melodien-
livskraft frå ein skarve spòrv..

Burkablues

Inne i en burka er det
varmt og ensomt
dag som natt.
Hvordan kan de menn der "ute"
finne meg
og bli betatt?

Ingen ser MEG
bare skallet
ingen skjønner
hvem JEG er.
Er der noen som kan ane
at jeg gjemmer på begjær?

Jeg har følelser
som andre
de som frie
rundt meg går
de som snakker med hverandre
deler det jeg ikke får..

Ikke har jeg valgt å være
kun to øyne
uten kropp.
Skjult i mengden
uten ansikt
med et håp som smuldres opp.

Gi meg styrken
som jeg trenger
til å stå med
blottet hals.
Til å tenke MINE tanker
til å danse livets vals.

Lett om lett

Jeg lager meg en omelett, og holder meg til streng diett. Men, finner frem en pølsesnabb og biten av en lun kebab og putter det oppi...det er jo bare småtteri..og ingen kalorier i, så det blir lite fett!! Så strør jeg godt med ost oppå, som garnityr- må du forstå..for det må man jo ha!! Den putrer godt i panna mi, sånn stilt og tilforlatelig...hva var det nå jeg sa? Jo! Streng diett er er veldig lett, når man kan lage omelett...en sånn som jeg vil ha!!