Eg møtte døra.
Ho kom for fort.
Der stod eg, fortumla i kulda.
Eg bar vel børa.
Men kom til kort.
Og visste godt kven som bar skulda.
Døra stod stille.
Sa ingenting.
For kva skulle treverket seia?
For, om den ville.
Sjå deg ikring!
Den gjer nok best i å teia!
Ute i verda.
Var ingen nær.
Ingen som eg ville nærast.
Men med på ferda.
Ein tanke kjær:
"Livet er til for å lærast!"
Eg møtte døra.
Og døra meg.
Vi tok kvarandre i hende.
Og tyngste børa-
vi saman dreg.
No helsar eg døra- den kjende.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar