Far vèl, vèn

Du låg utan pust og eg visste:
"No heilar eg aldri igjen!"
Eit skàl, ein kropp i ei kiste.
Du var ikkje lengre, min vèn.

Det levandes i deg tok ende,
og alt det du stritta imot-
for gleda til livet du kjende
der du gjekk til dødrikets blòt.

Om du ikkje lengre kan danse
slik villskapen i deg tok bu.
Eg vonar du einstad vil sanse,
og minnast- eg lit på mi tru.

I døden er alle ting kalde
men isen i hjartet mitt brast.
Ein von om at dagar er talde-
ei long rekkje dagar før rast.

Mi tåre tek fylgje med songen
den song som er din melodi.
Den du velgde ut sjølv, dengongen
før sluttpusten din gjekk forbi..

"Far vèl, vèn". Dei heilt siste orda.
Dei tyngste som nokon har sagt.
"Far vèl, vèn". Du kvilar i jorda.
Vi gjeng ikkje lengre i takt.