Nok no!

Mine tårer smakar sinne

av alt sorgtungt træl derinne.

Kokar suppe på dei snart!

Nokon ser meg som ein flekk

som dei gjerne vil ta vekk.

Eg kan reisa i ein fart!

Kjenner vondten inni margen

den er køla svart i fargen.

Her må flekkfjerning visst til!

Fjernar alt med pågongsmot

dreg opp alt som har slått rot.

Nåde det som no vil gro!

Kjensla etter er heilt tom

som eit livsforlète rom.

Snart so byrjar fase to..

..er du?

Du er-

det tapte, det eg aldri kunne nå.

Det vekklagde-

det som eg veit eg ikkje skulle få.

Du er-

eit stykkje liv, ei hildring som berre er igjen.

Eit stenk mot jord-

eit lite blaff av ljos, ein gamal ven.

Du er-

det som eingong var betre for oss alle.

Dengongen då-

vi ikkje hadde redsla for å falle.

Men er du?

Er du her no når vi treng deg aller mest?

Kjem du til oss-

som fiende, som venen vår- ein gjest?

Er du-

den som vi må ha med oss innmot levnadsyta?

Der kulda rår-

der alle aller helst vil lagnadane byta?

Om so er-

vil du då stå der, med motet ytterst ute.

Og halda ror-

når vi lyt segla utfor i vår eiga lagnadsskute?

Du var.

Og er, og kjem attende hit til alle oss.

Den som vi kallar Gud-

som eingong hengde sòn sin uredd på ein kross.

Du er-

for alle dei som på eitkvart lyt tru og jamvel håpe.

For dei som fryktar-

dei som treng til mot å finna styrka i kvar dråpe.

Du er-

forlatt av meg, for eg har funne det som gjeld for nettop meg.

Men stå deg godt-

eg blir igjen når alle dei som ikkje synest berre syner av og dreg..

Verkeleg

Bak meg
min eigen skugge
mykje lengre enn
den eg er.
Framom
er alt det
eg skal gjera
alt eg vil vera
alt eg enno ikkje
er.

Inni
er EG

utanfor
er kansje DU.