..er du?

Du er-

det tapte, det eg aldri kunne nå.

Det vekklagde-

det som eg veit eg ikkje skulle få.

Du er-

eit stykkje liv, ei hildring som berre er igjen.

Eit stenk mot jord-

eit lite blaff av ljos, ein gamal ven.

Du er-

det som eingong var betre for oss alle.

Dengongen då-

vi ikkje hadde redsla for å falle.

Men er du?

Er du her no når vi treng deg aller mest?

Kjem du til oss-

som fiende, som venen vår- ein gjest?

Er du-

den som vi må ha med oss innmot levnadsyta?

Der kulda rår-

der alle aller helst vil lagnadane byta?

Om so er-

vil du då stå der, med motet ytterst ute.

Og halda ror-

når vi lyt segla utfor i vår eiga lagnadsskute?

Du var.

Og er, og kjem attende hit til alle oss.

Den som vi kallar Gud-

som eingong hengde sòn sin uredd på ein kross.

Du er-

for alle dei som på eitkvart lyt tru og jamvel håpe.

For dei som fryktar-

dei som treng til mot å finna styrka i kvar dråpe.

Du er-

forlatt av meg, for eg har funne det som gjeld for nettop meg.

Men stå deg godt-

eg blir igjen når alle dei som ikkje synest berre syner av og dreg..