Kinn

Du gav meg kinn
med roser på
og nypåsmurd Nugatti.

So fekk eg korte,
ganske få
med "våken-heile-natt-i".

Dei tårevåte
dei med sting
som aldri heilt vart tørre.

Ditt kinn har klemt
mitt kinn på veg
frå lite- og til større.

Månelo

Å sitja under måneskin,
ei kald natt i april
og kjenna litt på pusten min
og det å vera til.
Sjå beinast opp
og aldri ned
og heller ikkje bak.
Men kjenne kropp
som har fått fred
og ingen ettersmak.
Då trur eg på ei ukjend makt
ei slik eg ikkje ser.
For roa som eg no hev smakt
er månen min
som ler..

Mitt hjarte er ein koloss

Veit du det? Kor høgt eg elskar deg?
Og deg? Og deg?
Ihopgrodde taumar som èt seg inn i handflatene
inst i min bankande koloss.
Veks seg isaman med våre blanda blodsbaner.
Strekkjest.
Slitst.
Strekkjest.
Slitst.
Kvart slèt bitt oss tettare,
ihop veks vi best når det er luft imellom.
Luftrom til balansen.
Leiken. Ansvaret.Kjærleiken.
Og, de balanserar!!
Lina gjeng tynn men sterk
og der er luft imellom, meir luft enn på lengje.
Kolossen rørest og lina strekkjest.
Slitst.
To kongar og ei dronning.
Det bankar kolossalt!
Gå lina ut!!
Gå!!
.og kom att når de slitst.

Livsleikskvàl

Eg er
veike veggar
bleike leggar
innmat utan skàl

Eg vil
freista motet
reinskar rotet
opnar nye vàl

Kan du
slå i glaset
slutta vaset
gje meg màl?

Vi var
dømde urett
levde utsett
livsleikskvàl

Verditransport

Utfrå min tanke
kjem bitar av meg
stykkjevis meg i bokstavform.

Nokre vil bite
nokre vil be
somme har inga verdinorm.

Bitane ynglar
veks og tek plass
legg seg isaman, vert ord.

Smakar du på dei
likar du EIN-
kjenner eg lukka er STOR!

Tåremål

Og tåra rann si salte råk, men turka ut på ferda.
Den laga ikkje mykje bråk, der den svann vekk i verda.
Den eine fylgdest snart av fleir, som også sortìserte.
Dei ville nok ha vist seg meir, men kjapt dei resignerte.
Ein god misjon dei hadde, dei- der dei draup ut av hòlet.
For dei lèt meg få vera lei, på ferda si mot målet.

Ein modig vèg, utan mål- men med meiningsmelodi.

Vegen vart kansje ikkje til medan vi gjekk, nokon hadde alt trakka der før- monge par føter hadde stampa, trakka, hoppa og rusla før oss. Men den var ny og uinnvidd for oss. Vi visste vi var på veg einkvan stad, men ikkje kva som var målet.
Når eg går tur aleine, kretsar tankane kring alt og inkje og eg har alltid ein eller annan idiotisk melodi som går på autorepeat inni meg! Sist var det "Dum og deilig, Juba-Juba"...og same korleis eg prøvde meg på andre låtar.."dum og deilig, Juba.Juba". Håplaust. Men og litt greitt. For eg kjem til å gå i takta til desse melodiane, og er det ein rask melodi..raskt tempo og mor får verkeleg køyrt seg i motbakkane!
Litt verre når det var "De nære ting", men det var ein slik dag der eg hadde god tid, og eg kunne gå i rusletempo.
Denne dagen hadde eg fylgje. Minstemann, Porlen(eg har eigentleg lova han å slutte å kalle han for dèt, han er trass alt over 10..men, for meg er han fortsatt Porlen )var med, og når han er med stilnar den indre melodien til fordel for munter prat. Nokre gongar er han framom meg og eg ser den kjappe smågutkroppen hoppe og slingre, balansera på stubber, klatre i tre og fyke leikent over småbekkar. Med ein smidighet ein oter kunne misunna han.
Skuldrane hans er unge og smale, dei er ikkje stramme av stress eller tidsklemme. Desse tinga som vi tileignar oss når vi veks til og vert vaksne. Enn so lengje er skuldrane hans lause og ledige, og han bèr det som måtte koma med tilforlateleg pågongsmot.
Eg ser. Og eg nyt synet.
Medan han sprett der framom, spør han uavbrutt. Om alt som måtte ramle inn i det unge og friske hovudet hans.
" Donkey Boy, mamma. Den nye songen du veit, den du lika so godt..City Boy. Vil du vi skal spele den i begravelsa di? Sida det e yndlingssongen din?"
Eg stoggar opp. Litt overraska over spørsmålet, og kva bakgrunnen for det er.
"Dei synge no: underneath my skin, there`s an eagle. Handla `kje det om å vere modig? Og det e no du!!"
Eg går etter. Fortsatt i undring over vinklinga og spørsmålet i seg sjølv. Men svarar eigentleg ikkje, berre lèt han få sprette avstad med kropp og tankespinn. Det er dette som er essensen i turen, kjenner eg. Å gå her, utan anna mål enn det som vert til undervegs, kvart augneblikk er eit delmål i seg sjølv- og vi når monge mål på denne turen.
"Men det e` kansje en litt for moderne song for begravelse. Sjølv om ej ikkje he vore i noka..endå. "
Det er fantastisk å kunne få lov til å vera med på slike turar. Turar som let opp døra og slepp meg innanfor i vesenet til han som er ein forlengelse av meg sjølv, eit utspring av meg og faren- ein som snart skal klippe si siste snor til det trygge, men kansje begrensande barnelivet. Og gå inn i det ukjende med sine eigne melodiar både inni, og utanpå.
Turen er ikkje so long. Vi treng ikkje gå dei brattaste fjella, dei høgaste tindane for å kjenne på turgleda. Nokre gongar held det med den turen som berre varar ei kort stund. Ein kan sanse mykje på kort tid, om ein kan få lov å gå bakom byrjinga på livet.
Idag fekk eg ein slik tur. Naturen var rama rundt ein annan og mykje viktigare tur, den vi går ilag i livet. Porlen viste veg og det slo meg at det er nettop slik det bør vera! Ikkje skal vi som er vaksne og "forstandige" alltid vera dei som skal gå føre og leggja opp reiseruta! Nei! La desse som skal få lov å gå monge fleire turar etterkvart, få gå fyrst og trø feil, slik kan vi- jamvel om vi har trødt feil dei same plassane monge gongar før, få oppleva det å sjå turgleda. Trass feilstega, trass usikkerheita kring reiseruta og målet.
"Underneath my skin, there`s an eagle". Ja, eg er kansje modig. Eg er modig nok til å la borna få lov å gå fremst. Stundom.
Og, eg - gjeng alltid der, litt bakom og ser vegen vert til.

Veksevondt

Rett deg opp i ryggen!
Svar meg når eg spør!
Og høyr nøye etter når eg snakkar!
Hugs å ha på lue,
tygg no maten pent!
Sjå meg rakt i augo når du takkar!

Les utan å mumle,
drikk no trana di!
Ytterjakke bør du ha ut Mai!
Et opp skulematen,
rydd opp rotet ditt!
Museungar skal du ikkje ta i!

Kom og sit på fanget,
lat meg stryka kinn.
Du har vore flink å lesa leksa!
Her er vaffelkake,
og ein kopp kakao.
..Eg er redd du bort frå meg skal veksa..

Å knyta si natt i draumar

No gjeng vår dag til ende, med alt som i den var-
eg sidene kan vende- gjer baksida mi klar.
Og natteteppet- sova, det legg sitt mjuke vern-
rundt meg i draumalkova, og vàka døyvast- fjern.
Eit siste pust mot yta, den blåe dagen svinn-
og eg kan draumar knyta av nattetankespinn.

Tjukkeleststaffasje

Eg herdar mine føter små, og det er ganske stas!!
For, dei skal nemleg ut og gå- berrføtte i gras!
So snart som telehiv sig vekk, skal dei få sole seg.
Og vasse yre i ein bekk, og rusle landeveg..
Eg herdar mine føter små, med peeling og massasje.
Eg frigjer dei for gamal hud...og: tjukkeleststaffasje!

Spira

Longt inne i skogen der trea stod tette-
låg der ei lysning, ei grøn lita slette.
Der stod det ein spire, so fager og fin-
med raudnande kronblad, som finaste vin.
Den vaks utav jorda med taktfaste støt-
og angen den hadde, var fyldig og søt.
Den kneiste mot sky, den strekte på kroppen-
den breia seg heilt ifrå rota, til knoppen.
So opna den opp og baud på seg sjølv-
og dòggdropar blenkte, som finaste sølv.
Då tenkte den vesle: "Eg er heilt åleine-
her ute i skogen, den einaste eine..
For trea, dei snakkar nok ikkje til meg-
dei ser berre rett opp, og ikkje MIN veg!
Lat biene koma, dei stikkande knektar-
kom kvil på mi krune, og sug opp min nektar!
Ta støv frå min berar og strø det ikring-
slik kan eg bli fleire og danna ein ring.
Ein ring fylt med fargar, blant granbar og mose-
eit teppe av dufter, frå ei lita rose.."

Stormstille livd

Vi har valgt å opne døra
lata gleda sleppa inn.
Solar oss i kjærleiksstrålen
som gjev varme i vårt sinn.

Lat oss verna om kvarandre
halda hender, vera tett.
Gje kvarandre tillit, omsorg
skapa framtid, handla rett.

Få kvar augneblikk å gneistra
halda flammen høgt i hevd.
Slik at vi i tunge stunder-
gler oss over alle dagar- levd.

Vi er kjærleik, vi i saman
vi har valgt å vera to.
Eg er stormens fulle styrke
du- er stillas trygge ro..

Alzheimers light

Ein tanke kom inn i mitt hovud-
omtrent som ein raud epleorm.
Den bukta i vèg gjennom skolten-
den tura seg fram som ein storm.
Den hadde eit mål, og ei meining-
men kom so på vidvanke, den!
...so no sit eg her i mi undring:
"Kva var det eg tenkte..igjen??"

Ynskje

So. Gje meg dine kjensler, servèr dei på eit fat.
Dandèr dei som eit kunstverk, so eg kan tenkje at:
" Han her er meir enn metta, han gjev`kje sjelekvàl,
han er heil tvers igjennom og ikkje berre skàl.."

Nattefredflørt

Mi natt legg seg litt bakut, med flørterytma på.
Den kilar meg i sjela, der det er plass å få.
Smyg seg rundt heile kroppen, og blunkar lurt til meg.
Den veit eg har litt tid no, når dagen frå meg dreg.

Før augene vert tunge, før heile meg tek kveld.
Då flørtar eg tilbake, og set meg slik i gjeld.
For det er ikkje lett å la natta berre ta-
men eg gir altfor mykje, av det mi natt vil ha.

Eg gir min svevn, mi sova- og all min kvilepust.
Og alle mine draumar, av dei so har eg flust!
Og varmen frå mi pute, den får vel natta med-
no har den fått det meste, og eg får nattefred..

Vårropet i meg

Skaresnøen vart mjukare i kantane, den smuldra seg ned i den tèleharde jorda og metta seg rundt små spirekorn. Kvar dag bar nye bòd om sol. Ein kunne ane konturane av den varmen vi visste den ville frigje, men solongt såg vi ikkje noko av den.
Nysnø kom stadig og la seg teppemjukt over den gamle, nonchalant og med ungdomens virilitèt...men den vart aldri lenge. Ein dag, eller to- so forsvann den og lèt den gamle få smelta ifred. Erleridene. Det kom alltid nokre slike før vinterhamen slapp oss heilt, flyktige snølav som ergra oss til bristepunktet der vi venta, utòlmodige.
Morgonane kom tidlegare og dagane varte heilt til natta, kveld var der nesten ikkje tid att til. Ljoset vart klårare og fuglane kom smettande tilbake frå Charterturane sine.
Det nærma seg.
Ein morgon, stod eg i glaset og trykte nasespissen imot. Bles varm morgonpust mot kjøleg glas og såg gamle fingerprint stiga fram, og forsvinna att når andedampen svann. Eg kjeda meg. Eg var lei av snø, vinterjakker, vottar og halvklamme ullstillongs som kraup oppover mot knèhasene og etterlot bar hud mot Cherroxane.
Kvar vart den av, våren? Alt låg til rette for at den berre kunne koma, men den lèt fortsatt vente på seg-sta og stirrig. Nett som eg.
Nede på plenen var der berre nokre halvròtne snøkantar att, dei siste. Og imellom dei, bar mark. Brunt plengras som hadde lege køyvd en heil vinter, og tòlt både snømåking og englar i snøen. Brunt. Daudt. Kjedeleg.
No MÅTTE den forbaska våren koma snart! Eg ville ut, utan tre lag med klè, utan kløande og stikkjande ull mot kropp og med håp om solkyss mot nasen. Ut kunne eg vel visseleg gå no òg, men det var det som var spesielt med våren. Når DEN endeleg fann det for godt å bryta fram frå vinterkåpa si, endeleg spadde fram kriblande varme og yre flòger- DÅ!! ..då kunne livet byrja omatt. Og eg kunne sitja på nygrodd plen og få utslett att, av mose og vekst.
Eg forlot den avtrykkspekka ruta og sukka høglytt på utpust. Skapte meg sopass at eg faktisk fekk marsjordre frå øvste organ, og gjekk ut likevel. Ute på platten stògga eg litt undrande opp. Kva var DÈT??
Noko prikka meg i nakken. Bakerst i den vesla gropa mellom nakkemusklane, under det lysebrune striehåret. Under kanten på den mørkeblå strikkalua, på det ørvesle partiet med bar hud. SOL. Eg snudde meg med det breiaste smilet på denne sida av tannfellinga, og såg. Sola. Ho var koma! Ho hadde smygd seg ut or vinterkåpa si, skrudd opp termostaten og blinka seg ut nakkegropa mi!
Ronja Røverdatter hadde tapt om vi hadde stilt skulder til skulder for å kappast om det høgaste vårropet. Den sigeren hadde eg rodd trygt i hamn denne dagen. Eit inderleg "JAAAAAAAA!!" steig utav meg som ein verbal brakfis, og katten som brukte å liggja i kròpet ovanfor huset vårt, skaut rygg og stod på alle klørne ein augneblunk før han stakk.
No. No var det endeleg tid. Tid for slik uteleik og moro som ein ikkje kunne ta seg til med når vinteren held si kalde hand over oss. Eg hoppa opp og ned på staden, dansa Reinlender med meg sjøl og heiv samtidig frå meg hue, skjerf og jakke i rusa tilstand. Vårrus. Solglede. No!
Fram med gamle ulltepper, som var sletne i kantane og ikkje kunne nyttast til best lengre. Fram med små krakkar, solstolen som var berga frå bòssanlegget, plastkoppar og saftflasker. Kjekspakkar som var sparde til nettop no, og jamvel dokker. Dokker som eg eigentleg ikkje leika med. Berre no. Det var vår.
Det var kaldt endå, tèla åt seg opp i små toppar rundt omkring og fingarne våre var vàlne og kjenslekalde etter leik i småkåte sildrer. Men, vi fekk ikkje skjenn om vi gjekk berrhalsa, og dei fyrste vårgjælene spratt lystne fram over naseryggane. Buksebakane vart gjennombløytte når vi sat for lengje stille, og som alltid kulminerte våren i ei kraftig hostekule og påfylgjande feber.
Om det var verdt dèt?
Gjett om!
Om eg på mine eldre dagar har meir hug i hausten si tristesse og lune uro, so mànar eg alltid fram denne yre kjensla som den aller fyrste kjenninga med vår, gjev meg. Denne kriblinga som eg då hadde etter alt som eg meinte var ugjort under vinteråket, denne higen etter graskjenning og anding i vårkald luft.
Våren er rett rundt nòva, og eg har lada opp til vårropet mitt.
Ronja Røverdatter: -Akta deg berre!

Spòrv

Når vi jàgar gjennom tida,
hastar mot det andre hev.
Høyrer vi nok ikkje livet-
inni oss det kviskrar:..LEV!
Hugs at tida vi ervervar,
ikkje gagnar under torv.
Lytt, og kjenn på melodien-
livskraft frå ein skarve spòrv..

Burkablues

Inne i en burka er det
varmt og ensomt
dag som natt.
Hvordan kan de menn der "ute"
finne meg
og bli betatt?

Ingen ser MEG
bare skallet
ingen skjønner
hvem JEG er.
Er der noen som kan ane
at jeg gjemmer på begjær?

Jeg har følelser
som andre
de som frie
rundt meg går
de som snakker med hverandre
deler det jeg ikke får..

Ikke har jeg valgt å være
kun to øyne
uten kropp.
Skjult i mengden
uten ansikt
med et håp som smuldres opp.

Gi meg styrken
som jeg trenger
til å stå med
blottet hals.
Til å tenke MINE tanker
til å danse livets vals.

Lett om lett

Jeg lager meg en omelett, og holder meg til streng diett. Men, finner frem en pølsesnabb og biten av en lun kebab og putter det oppi...det er jo bare småtteri..og ingen kalorier i, så det blir lite fett!! Så strør jeg godt med ost oppå, som garnityr- må du forstå..for det må man jo ha!! Den putrer godt i panna mi, sånn stilt og tilforlatelig...hva var det nå jeg sa? Jo! Streng diett er er veldig lett, når man kan lage omelett...en sånn som jeg vil ha!!