Spira

Longt inne i skogen der trea stod tette-
låg der ei lysning, ei grøn lita slette.
Der stod det ein spire, so fager og fin-
med raudnande kronblad, som finaste vin.
Den vaks utav jorda med taktfaste støt-
og angen den hadde, var fyldig og søt.
Den kneiste mot sky, den strekte på kroppen-
den breia seg heilt ifrå rota, til knoppen.
So opna den opp og baud på seg sjølv-
og dòggdropar blenkte, som finaste sølv.
Då tenkte den vesle: "Eg er heilt åleine-
her ute i skogen, den einaste eine..
For trea, dei snakkar nok ikkje til meg-
dei ser berre rett opp, og ikkje MIN veg!
Lat biene koma, dei stikkande knektar-
kom kvil på mi krune, og sug opp min nektar!
Ta støv frå min berar og strø det ikring-
slik kan eg bli fleire og danna ein ring.
Ein ring fylt med fargar, blant granbar og mose-
eit teppe av dufter, frå ei lita rose.."