Forbruk

Eg har slik hug til livet
til byrjinga av alt
men òg ein hug til
andre enden av det.
For er det ikkje slik
at vi alle har betalt
for levnaden
og det som oss er givet?
Vi fangast inn i verda
vi fær i vide rom
opp bratta og på
slakke, grøne engar.
Kva er det so vi gjer, da
med det vi slitest om
i grava har vi ikkje
bruk for pengar.
Eg tek med minnebrikka
med alt av livet på
den skrur seg av
når eg tek jord imot.
Når siste dag har bikka
og eg mi natt får sjå
dei aller siste fàra
frå min fot.
Då smeltast hugen saman
min hug til alt som var
ein samansmelta
forbruksfri èntre.
Og alt av fryd og gaman
eg ikkje lengre har
for døden
den gjer forbruket passè.