Vårsoldat

Grønsyrleg grasànge nådde nasebora. Den litt skarpe lukta av avklipt grønt kom med mildt vinddrag over altanrekkverket mitt og leita seg fram til sansesenteret mitt: nasa. I nett det augneblinket hjerna fonga opp lukta og orienterte seg fram i koblingane etter plassen der akkurat denne lukta låg, vart det for alvor vår for meg.
 Vi skreiv godt over midten av Mai, og nærma oss vel meir sumar enn vår. Men, det var fyrst no eg kjende på den yre kjensla ein somme gongar får når våren kjem for fullt. Sola strekte seg i heile lengda. Lufta var vårleg skarp, nordavinden stakk kjøleg inn mellom rekkverksborda men varte for kort i strekk til å overskugge solvarmen. Solstolane fekk ein kjapp vask og puter på. Solkrem med datostempel utgått ifjor fekk gjere nytta, og Ulvangulla låg i ein haug på vaskeromet.
 Bikinitid. Bikini.
Dette plagget på størrelse med ein og ein halv kolibri, fekk sin renessanse- sin second chance til å dekkja vinterkvit unevneligheit. Bikiniskilje. Nærmast ein heilagdom før i tida då vi var unge og stolt kunne ha vist det fram for Gud og kvarmann- skiljet. Om vi hadde villa. Statussymbolet på at vi hadde all verdas tid til å late sola boltra seg uhemma med kroppane våra. Late dagar utan andre faste haldepunkt enn at vi avogtil måtte ha i oss mat. Longe dagar på stranda eller eit glattskurd svaberg der strandloppene ikkje kunne nå oss. Sol heile sumaren og ikkje i einaste bekymring, ikkje ansvar for anna enn lommepengar i små, rosa portemònear.
 No var bekymringane større, fleire og av anna slag. Men der eg sat i all mi prakt og velde kunne eg likevel lena meg døsigt bak i stolen og håpe på skilje. Vårkjensla og desse yre luktene kom frå nabohagen. Plenklipparen åt seg hastig innover det irrgrøne landhavet, giljoterte tusen på tusen strunke grassoldatar. Lèt dei liggja att, slegne men ikkje heilt tapte- på slagmarka. Snart skulle dei samlast til felles innsats i kompostbingen. Liggja strå mot strå i vekesvis og rusta seg til nye slag. Kompostkompaniet. Grunnlaget for ny vekst, nye grønsyrlege strå.
 Eg låg der, vinterkvit og smådøsig. Trakk inn lufta. Stengde vekk mindre viktige ting som husvask, kleshaugar og matlaging. Konsentrerte meg kun om den gode kjensla som lukta av nyslege gras gav meg. Roa.
 Det vart vår iår òg, om enn seint. Plenar skal slåast monge gongar før klipparane vert sett i vinteropplag att, og bikinien lyt kansje vike plass for ein ny. Vinteren har nemleg krympa den i skapet.
 God vår!