Den smale månen kika ned
og såg vel heile meg.
Eg undrast om den kjende
at den kun var halve seg.
Vert den litt schizofren
slik den støtt lyt endra form?
Den halv og heilar stendig,
den- i finevèr og storm.
Vi menneskje er heile vi,
frå starten av vårt liv.
Vi slepp å møta verda, halve-
når vi kanten kliv.
So. Måne. Eg beundrar deg,
for motet ditt er stort!
Du skin mot alt og alle,
sjølv når halve du dreg bort.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar