Redd Frykt

Rakt bak den stengde døra
sat Redd og gøymde seg.
Han bar den tyngste børa
han venta Frykt sitt stèg.
Frykt stod med hògg i halsen
han ville banka på-
men feiga ut i valsen
og so gjekk Frykt i stå.
Redd sat og pusta stille.
Han lya etter Frykt.
Og pulsen rasa ille-
her var det ikkje trygt!
På trappa stod som fròse
det Frykta skulle gje:
Ei isna Frykt si rose
og Frykt på sine knè.
Frykt sa med lita stemme:
"Eg har slik hug til deg.
Vær god å gløym mi blemme,
og kom ut hit til meg!"
Då gjekk Redd ut til frenden,
og tok imot hans kvast.
Og slik tok Frykta enden-
og Redd si redsle brast.