Unison/Union

Og alle gjekk til sitt.
Dei hadde nok å gjera.
For livet det var stritt.
For menneskja i verda.
Snautt landet deira låg.
Med golde, aude strender.
Men der var fugl i flòg
som vårvisst heimmot vender.

Og alle tok til sitt.
Til arbeid, hardt som stål.
Snart var det berrfrostfritt
og vermd frå røykjebål.
Der alle sat i ly
mot vind og i mot råket.
Heilt stille, utan kny
i utkanten av bråket.

Og alle tenkte sitt.
På dei som reiste føre.
Ein tanke slik, kjem titt
som onglar på eit snøre.
Dei som var trygge no
der himmelen stod stille.
Der alt av korn fekk gro
slik det her ikkje ville.

Og èin steig opp og sa:
" Vi hev eit valg- ei retning
Vi kan herifrå dra!"
-sa han i same setning.
"Kan DEI, kan også vi!
Alt vi treng no er håpet!
For ingen treng å bli
ein rævdiltande tåpe!!"

Og somme berre gjekk.
Men nokre vart attende.
Slik kvar ein lagnad fekk
si eiga torv å vende.
I flokk kan fødast vòn
om berre èin stend føre.
Og skipar union
og dreg i samla snøre..