Mor

Livet har forma meg, gjeve meg mot-
sparka meg bak med erfaringars fot.
Trykt meg i søla med andlètet ned-
fylgt meg i årtier, aldri gjett fred.
Livet, det beinharde- alltid på plass
sett alt mitt elende, sorger og trass!
Strødd salt i såra med hard rettferdshand-
varma mi sjel nett som solvarma sand.
Opna for gleda, for trua på MEG-
livet det ER der, når alt anna dreg.
Frå eg var inkje, eit såkorn i deg-
har dette livet gjett vokster på vèg.
Støypt i di form, men i biletet MITT-
MOR- du er limet når livet er stritt...