Brør og blod

Vi jàga vilt over tuekledde vidder, lèt føtene gå som ungfolar bortetter den ujamne flata. Kasta henda høgt over hovudet og skreik i takt med farta vår. - IIIIIIIYYYAAAAIYYYAAAAOOOOOOOO!!!
Vi var usårlege, udødelege villmenn som nesten flaug og aldri såg oss attende. Skrika våre sende ilingar longsmed våre eigne, bare ryggjar og villskapen syntes nok i augo, om nokon var der og såg. Men vi var frie. Ville, frie og åleine i det store. Berre trea og skogkanten longt der framme i synsranda dit vi aldri trudde vi skulle koma fram til.
Apachar, Arapahoar. Med tomahawkar skarpkvessde på bestefar sin slipestein i tunet heime. Pilkoggera og longbòga på ryggen, stramt festa med grove reimar laga frå ei gamal skinnjakke vi fann på mørkeloftet. Tøft! So tøft og vilt at vi nesten ikkje kunne bera det, so tøft at vi nok tok støyten når dei heime fann ut at sløyekniven til far var borte. Like tøft som i filmane vi sniksåg når dei vaksne trudde vi sov med tung barnepust..
Arne sprong alltid snøggast. Han hadde ei letthet i seg som gjorde at det såg ut som om han nesten ikkje trødde land, han langa berre ut med lette stèg over upløgd mark, uberørt av bevegelsane. Vi hine halsa etter det beste vi kunne, med blodsmaken like til tannrada. Jòg på slik vi meinte det skulle vere.
Alltid den same turen, alltid over markane til Sigurd, alltid mot Storelèdskogen og eventyra mellom treleggane. Alltid vi tre, alltid ALT- vi tre, isaman.
Sola fylgde oss med sitt heite blikk og denne dagen stod ho på med bestesmilet og varma opp ryggane våre og elvekulpen som vi snart skulle overta. Vrengje av oss dei skitblå dongeribuksene med brune skaibelter som nesten rivna ved spenna. Stå der, litt blyge i undikken før vi flira sjølvsikkert og lèt den gå same vegen som dei skitblå og yre gå i det knapt oppvarma vatnet.
Vi var indianarar og brør i blodet, om ikkje i kjødet. Tre tolleknivsnitt i handflata ein gong for ei halv æve sidan- ifjor- beviste dèt, og svergingar på eit urgamalt språk heilaga alt. Brør av blod. Blodsbrør. Tre for alltid, isaman i alt.
Vi trong ikkje sloss om plassane i hierarkiet, det var uuttalt semje og alle tre var godt nøgde med rollefordelinga i livsleiken. Arne var "Flygande pil" og den øvste hòvdingen, den som fekk velja fyrst frå matpakken og kva blad vi skulle lesa i. Blad Knut hadde tjuvlånt av storebroren, Kjell-Petter, blad vi kjende kriblingar frå lengje før vi hadde sett i dei. Manneblad.
"Raude Fjør" var andrehòvding, og Knut passa navnet sitt retteleg godt med sitt knallraude hår og freknespekka andlèt, flink med kniven og fjørlett på handa når noko skulle skruast ihop.
Sjølv var eg ikkje so reint lite nøgd med mitt navn, for sjølv om eg nok var eit hovud mindre enn dei andre to, so var eg smidig og lur og kledde navnet " Lure Rev". Lur nok til å få med nysteikte fiskekaker frå mor, sjølv om alle eigentleg skulle kòlnast og i frysen... Der var vi, tre ville indianarar på tokt i den varme dagen, og med elva som arena nett no. Ingen ante at fara truga, ingen av oss hadde nokon slags formeining om at om berre eit lite solflytt, skulle dagane formørkast og tre samstemte skulle råka ut i ein blodig og ulukkessvanger strid og koma i utakt for alltid..
Sola leika med elvespegelen, vi la oss av i den halvgrunne kulpen og skråla slik gutungar ofte gjer- høglytt og utan begrensingar. Vi var rusa på villskapen vi meinte vi eigde og heldt om kvarandre, glatte og brune og kameratar. Brør i det lyseraude blodet som rann i oss. Brør slik vi alltid hadde vore, heilt sidan vi kom til verda same året. Grannar, klassekameratar. Bestevener for evig og alltid og alltid, og alltid!
Noko skugga litt for sola, eit lite sekund før det var borte. Vi stògga litt opp, men såg inga sky, ingen bomullssau som kom og trua sola sin eksistens og leiken vår.
Vi planla korleis tipien vår skulle byggjast, med hesjaskårer som vi nok kunne tiggja oss til hjå bestefar eller onkelen til Knut-  som hadde slutta med gardsdrift og berre hadde dei liggjande bortpå lødeloftet. Longe, snorbeine skårer som enda i ein Y øvst oppe og som lett kunne setjast isaman og danne reisverkjet til ein flott tipi. Ei plastpresenning kunne vi sikkert finna òg, eller låne. Tau hadde vi i kilometervis. Planane svirra rundt oss i solsteiken lik småbrisne flòger og semja var like stor som dagen.
Sola svann att.
Vi heldt handflatene over augene for å sjå betre, sola blend oss litt då ho kom att, men vi såg ho. HO. Og vart ganske medvètne på at vi ikkje hadde anna på oss en dei brunbarka skinna våre. Medvètne om dette nakne faktum, var villskapen brått som kasta til jord og vi skjøna at det var èin ting å gjera: dukk!
Med vatn i alle opningar og hjarta hamrande i bringa, jòg vi under. Alle tre. Tre bleike stussar vart velsigna av elvevatnet og vi kravla oss bortåt breidda der redninga var. Bomullstrusene kom på raskare på enn av før på dag og vi såg ikkje opp før dei skitblå med skaibelta var godt festa rundt livet.
So såg vi opp.
Ingvild. Ingvild med sommarvindhåret og bringebærmunnen. Ingvild kom-og-kyss-meg- Berghaug. Ho stod der med den sylslanke 12 årskroppen sin avtegna mot sola og ein heilt annan villskap tok over.
Med Ingvild kom ufreden til indianarland. Brør i blodet vart fiendar av blod, og sola varma ikkje heitt lengre..
Ingvild var " Giftige Bær" for oss tre, og hesjaskårene til bestefar og onkelen til Knut, fekk stå i fred.For alltid.
Blod hadde vi delt, no skulle blodet vårt flyte. Utom årane, imellom oss meir enn i. Krigen var starta, og vi vart aldri meir born.