UT

Då eg var lita frøken, eg ville vera gut.
Eg ynskte mest for spøken- eg hadde ikkje tut.
Med nevane i lomma, og lomma full av ting-
eg kunne ofte bomma, på saker sett i sving.
Når gode råd var dyre, og peka gjekk for vidt.
Då steig mi magesyre, då var det ikkje stridt!
Men straffa tok eg endå, om det var harde tak!
Og so litt kalde blås på, min ganske såre bak.
Eg likte meg i skogen, det var min andre heim.
Eg var som hest for plogen, med nyoppstramma reim!
Der var ei sikle- småstilt, som eg fann stri og stor!
For meg rann den so fossvilt, men fekk lov visst- av mor.
Der segla eg med båtar, som laga var av bark.
El ferge, skip og flåtar- og endåtil ein sjark!
I eitt med Mor Natur var, eg ven med maur og makk.
Men når det mørkna- styggsnar!..eg heim til trygga stakk.
Eg var vel som dei fleste, litt ottesam for dèt-
å ikkje sjå det meste, men berre skumle tre.
Min barndom var som smaken, av jordbær trædd på strå.
Som solskinnskyss mot baken-  som nysteikt brød å få.
Vèl var det monge stundar, der ikkje alt var greitt.
Om eg på dette grundar, eg smilar endå breitt!
For. Eg fekk lov å vera, ei lita frifast taus.
Og med meg dette bera: Lev UTOVER, vær raus.
..om eg ser ei slik kvikk ei, som leikar ho er gut,
då vil eg til ho sjøl sei:- vær DEG, sjå fram- sprett ut!!