Pulsen hamra som etter det villaste ritt og eg tòrde ikkje pusta ut, ifrykt for at han skulle høyra det. Han stod sikkert berre ein knappe meter ifrå, men det var kòlandes mørkt og eg såg han ikkje. Kjende berre at han var der, kjende det eksplosive sinnet hans bak mørkret.
Og, eg høyrde pusten HANS!Støtvise utblås som sikkert kom frå hardt samanknepne tenner.Eg innbilte meg at eg kjende lukta av han, der eg låg. Ein eim av noko som eg frykta, som kom sivande imot meg der i kveldsmørkret.
Det reiv i nasa, ei emmen og litt kvalmandes lukt...var det mi eiga fryktsveitte eg kjende? Eg låg so flat eg berre klarde i den lett fuktige molda, med andletet vendt ifrå der eg ante han stod, for ikkje å synest om eit streif av billykter skulle koma over plassen.
Bilvegen låg like ved, og i den rette vinkelen kunne eit andlèt vera godt synleg om lyset traff. Eg hadde jord overalt kjende eg. Det klødde, men klø meg..dèt kunne eg IKKJE! Den minste bevegelse, eller lyd ville avsløra meg.
"La han snu og gå!!"- bad eg i det inste av meg."Gå din vèg,og la meg vera i fred!!"
Då kjende eg det. Det starta longt nede, nesten i magen- men jobba seg raskt oppover til pustekanalen, til halsen min.Eg måtte hoste! Kva gjer eg no????Tenkte på varm melk som strøymde ned igjennom halsen, lindrandes halspastillar, is, kakao...kva som helst!!!??...Det stògga og gav seg, men hjartet mitt raste som ein tornado utan mål eller meining. Gav seg berre ende over og fòr avstad inne i brystet mitt.
HAN hosta! Brått og karsleg, utan å bry seg om eg høyrde kvar HAN var! Han hadde visst flytt seg litt lengre bort no, eg snudde meg ørlite slik at eg kunne kvila den vonde skuldra mi litt. Den eg hadde skada i flukta. Ho verkte bankande, og det ila varmt i ho då det brått kom blodtilstrøyming i ho att. Vondt, men då virka ho iallefall!
Kor lenge skulle han stå der?Og, det som viktigare var: hadde han aning om kvar nokon av oss var?At vi VAR her endå i det heile? Eg var ikkje heilt viss sjølv. Hadde ikkje oversikt over dei tre andre, om dei hadde klart å stikke av før han vart vàr oss.Visste ikkje, og dèt plaga meg. Det var trass alt EG som hadde lokka dei inn i dette, eg som drog dei med og eg som hadde skulda for at vi no var i denne situasjonen. Det var tungt å svelge, gråten kom i halsen som ein sviandes straum og før eg ante det, gret eg brennheite tårer ned i den svarte makkemòlda.
At eg kunne vera so dum!! At eg sjølv ville prøva, var ein ting. Det kunne eg foreinast med. Men at Hege, Reidun og Britt vart kasta uti dette, var utilgjeveleg..Kordan KUNNE eg!!? Dei snildaste og lydigaste i heile bygda! Som aldri hadde gjort ei flòge fortred eller SAGT noko vondt om andre eingong! Og, no låg dei sikkert her- einkvan plass, og var like redde som eg!!
Aldri, ALDRI meir skulle eg gjere urett i heile mitt liv, om dette gjekk godt! Aldri skulle eg draga med meg andre inni eventyrlysta mi, den ustòggbare.Aldri! Om berre HAN kunne gå, so vi fekk ta avstad, og redda skinnet og oss sjølve heim.
So monge tankar som snirkla seg inn i hovudet mitt då! Eg tenkte brått på nysteikt brød med smør og ei tjukk og nyhøvla skive brunost på. Hadde ikkje DÈT vore noko no? Sitje på kjøkenet hjå mamma, med vedfyrt ovn som knitra koseleg og flammane som dansa i takt med tygga mine. Melk og eit eple attpå.
...eple ja...
No kom hosten kriblandes oppover mot fri luft att! Eg forbanna alt som ligna på epler, pærer og på frukt i det heile!!! Eg følte meg som Eva i Paradiset no, som freista Adam med EPLET!! Forbanna meg sjølv og lystene mine, forbanna innfallet som gjorde at eg låg grinande i molda ute i ein eplehage. Forbanna epleslang!!!
Eg stivna og tankerekkja mi enda, som klipt av med saks. Nokon pirka borti meg, nokon som laga rare strupelydar. Nokon som lo???
Eg snudde meg på rygg og overgav meg, Overgav fridomen min i ein moldmørk eplehage med siste rest av det som ein gong var ei modig jente,til min overmann. Eg såg opp, såg beint opp i håp om at han kansje tykte det var noko med motet mitt som kunne gje meg fripant..kortare straff.
Det var mørkt, men no var vi so nærme kvarandre at eg såg. Og eg såg. Eg såg Britt!!..og Hege, og Reidun! Dei stod i ring rundt meg og held hendene for munnen og var halvkvalde av latter! Dei stod her, usåra, uredde og LO!!! Lo so ungjentekroppane rista, og då gjekk det opp for meg at vi var berga! Vi hadde tapt slaget om dei freistande, raude epla til KjeppePetter, men- vi hadde vunne fridomen! Og eg låg der, midt i den heile, frie verda og berre lo med.
Kjeft fekk vi sikkert når vi kom heim, men det skulle eg tòle. For eg hadde bestemt meg. ALDRI meir skulle EG gå på epleslang, ALDRI!
.......på heimveg fortalde Britt at dette var det mest spanande ho nokon gong hadde vore med på, og..at ho visste om ein lur plass å gå på plomeslang. I ein hage der det var mykje lettare å stikka av frå. Og eg tenkte: "Plomer er no faktisk ganske godt...."
Og, eg høyrde pusten HANS!Støtvise utblås som sikkert kom frå hardt samanknepne tenner.Eg innbilte meg at eg kjende lukta av han, der eg låg. Ein eim av noko som eg frykta, som kom sivande imot meg der i kveldsmørkret.
Det reiv i nasa, ei emmen og litt kvalmandes lukt...var det mi eiga fryktsveitte eg kjende? Eg låg so flat eg berre klarde i den lett fuktige molda, med andletet vendt ifrå der eg ante han stod, for ikkje å synest om eit streif av billykter skulle koma over plassen.
Bilvegen låg like ved, og i den rette vinkelen kunne eit andlèt vera godt synleg om lyset traff. Eg hadde jord overalt kjende eg. Det klødde, men klø meg..dèt kunne eg IKKJE! Den minste bevegelse, eller lyd ville avsløra meg.
"La han snu og gå!!"- bad eg i det inste av meg."Gå din vèg,og la meg vera i fred!!"
Då kjende eg det. Det starta longt nede, nesten i magen- men jobba seg raskt oppover til pustekanalen, til halsen min.Eg måtte hoste! Kva gjer eg no????Tenkte på varm melk som strøymde ned igjennom halsen, lindrandes halspastillar, is, kakao...kva som helst!!!??...Det stògga og gav seg, men hjartet mitt raste som ein tornado utan mål eller meining. Gav seg berre ende over og fòr avstad inne i brystet mitt.
HAN hosta! Brått og karsleg, utan å bry seg om eg høyrde kvar HAN var! Han hadde visst flytt seg litt lengre bort no, eg snudde meg ørlite slik at eg kunne kvila den vonde skuldra mi litt. Den eg hadde skada i flukta. Ho verkte bankande, og det ila varmt i ho då det brått kom blodtilstrøyming i ho att. Vondt, men då virka ho iallefall!
Kor lenge skulle han stå der?Og, det som viktigare var: hadde han aning om kvar nokon av oss var?At vi VAR her endå i det heile? Eg var ikkje heilt viss sjølv. Hadde ikkje oversikt over dei tre andre, om dei hadde klart å stikke av før han vart vàr oss.Visste ikkje, og dèt plaga meg. Det var trass alt EG som hadde lokka dei inn i dette, eg som drog dei med og eg som hadde skulda for at vi no var i denne situasjonen. Det var tungt å svelge, gråten kom i halsen som ein sviandes straum og før eg ante det, gret eg brennheite tårer ned i den svarte makkemòlda.
At eg kunne vera so dum!! At eg sjølv ville prøva, var ein ting. Det kunne eg foreinast med. Men at Hege, Reidun og Britt vart kasta uti dette, var utilgjeveleg..Kordan KUNNE eg!!? Dei snildaste og lydigaste i heile bygda! Som aldri hadde gjort ei flòge fortred eller SAGT noko vondt om andre eingong! Og, no låg dei sikkert her- einkvan plass, og var like redde som eg!!
Aldri, ALDRI meir skulle eg gjere urett i heile mitt liv, om dette gjekk godt! Aldri skulle eg draga med meg andre inni eventyrlysta mi, den ustòggbare.Aldri! Om berre HAN kunne gå, so vi fekk ta avstad, og redda skinnet og oss sjølve heim.
So monge tankar som snirkla seg inn i hovudet mitt då! Eg tenkte brått på nysteikt brød med smør og ei tjukk og nyhøvla skive brunost på. Hadde ikkje DÈT vore noko no? Sitje på kjøkenet hjå mamma, med vedfyrt ovn som knitra koseleg og flammane som dansa i takt med tygga mine. Melk og eit eple attpå.
...eple ja...
No kom hosten kriblandes oppover mot fri luft att! Eg forbanna alt som ligna på epler, pærer og på frukt i det heile!!! Eg følte meg som Eva i Paradiset no, som freista Adam med EPLET!! Forbanna meg sjølv og lystene mine, forbanna innfallet som gjorde at eg låg grinande i molda ute i ein eplehage. Forbanna epleslang!!!
Eg stivna og tankerekkja mi enda, som klipt av med saks. Nokon pirka borti meg, nokon som laga rare strupelydar. Nokon som lo???
Eg snudde meg på rygg og overgav meg, Overgav fridomen min i ein moldmørk eplehage med siste rest av det som ein gong var ei modig jente,til min overmann. Eg såg opp, såg beint opp i håp om at han kansje tykte det var noko med motet mitt som kunne gje meg fripant..kortare straff.
Det var mørkt, men no var vi so nærme kvarandre at eg såg. Og eg såg. Eg såg Britt!!..og Hege, og Reidun! Dei stod i ring rundt meg og held hendene for munnen og var halvkvalde av latter! Dei stod her, usåra, uredde og LO!!! Lo so ungjentekroppane rista, og då gjekk det opp for meg at vi var berga! Vi hadde tapt slaget om dei freistande, raude epla til KjeppePetter, men- vi hadde vunne fridomen! Og eg låg der, midt i den heile, frie verda og berre lo med.
Kjeft fekk vi sikkert når vi kom heim, men det skulle eg tòle. For eg hadde bestemt meg. ALDRI meir skulle EG gå på epleslang, ALDRI!
.......på heimveg fortalde Britt at dette var det mest spanande ho nokon gong hadde vore med på, og..at ho visste om ein lur plass å gå på plomeslang. I ein hage der det var mykje lettare å stikka av frå. Og eg tenkte: "Plomer er no faktisk ganske godt...."
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar