Den var ein svær brande av ein katt. Ja, no anar ikkje eg om det var ein hann- eller hokatt då, men den var iallefall svær. Og kòlande svart!
Eg kom gåande i sedvanleg moderat fart, på veg til jobb i gryet ein stille måndagsmorgon. Vèret var av det hustrige slaget, so eg hadde parkashetta godt ned i augene då eg vart vàr dette dyret. No var det ikkje dyret i seg sjølv eg beit meg til merkes i,eg såg den berre sånn i sidesynet. Nei, det var noko merkeleg som gjorde at eg stògga litt opp og drog hetta att og bak.
Dyret var på andre sida av traffikert vèg, kansje ein 5-6 meter frå meg. Den stògga den òg, snudde hovudet mot meg- og det var då eg såg kva som var underleg. Den hadde noko i kjeften, og- det var ikkje ein småspòrv eller eit lite musekrek. Nei! Kattebeistet hadde skoga tak i ei ganske stor skjòr, som flaksa og baksa fast mellom ivrige kattetenner. At den var vitskremd, var lett både å sjå og høyre- og eg tenkte ikkje, berre handla instinktivt.
No er eg ikkje av den lettføtte sorten lengre- so eg overdriv nok betydeleg om eg seier at eg bykste fram!Men...eg tok meg iallefall over vegen(sjølvsagt etter fyrst å ha sett meg til båe sider etter bilar)og ropte samstundes til katten:- Fy pus, fy!!!
Katten stod der. Såg på meg med gule katteauger, heldt stand og berre såg meg kome imot. Hadde eg vore eit sekund raskare, hadde eg kansje stått der med ei skjòr i handa..men, katten var rådsnar og lur, og bykste over på andre sida av vegen før eg fekk summa meg! Nett då kom ei rad med bilar, og eg kunne berre stå der- på feil side og sjå den triumferande mina!
Han håna meg, og- han tok eit nytt jafs innpå bakparten til den stakkars flygefanten. Og fortsatt såg han på meg.
Eg kika opp- og nedetter vegen, i håp om at bilrada skulle minke, men det var visst rushtid. Medan eg stod slik, lettare rådvill og litt halvhjerta i forhold til mitt eige heltemot,kjende eg brått eit kaldt drag i lufta over meg. Såg opp, mot februargrått skydekkje- og der! Der kom luftens heltar i parademarsj! Ein hærskare skjòrar, og kråkefantar òg- det vil i dette tilfellet seie 6 stykk- kom stupande med høglytte skrik og skræk, ned mot kattebeistet.
Dei hadde nok fått med seg at ein av "deira eigne" var teken til fange, og var tett ved å verta tidleg måndagslunsj!
Eg knytte nevane og hoia et seiers -YESS!!! -før eg prøvde å fylgje retretten til den overrumpla katten!
..det siste eg såg, var ein svartbuska hale som stod strak baketter ein katt i kliv oppetter bakkane. Med byttet fortsatt i kjeften!
Der stod eg, redusert frå nær heltinne, til berre ein tilskòdar til ein av livets realitetar. Mat er visst mat, men eg er noko usikker på KVEN som vart mat til slutt her!!..skjòra, eller katten...?
Det seier soga ingenting om....Kansje ser eg dei imorgon?
Eg kom gåande i sedvanleg moderat fart, på veg til jobb i gryet ein stille måndagsmorgon. Vèret var av det hustrige slaget, so eg hadde parkashetta godt ned i augene då eg vart vàr dette dyret. No var det ikkje dyret i seg sjølv eg beit meg til merkes i,eg såg den berre sånn i sidesynet. Nei, det var noko merkeleg som gjorde at eg stògga litt opp og drog hetta att og bak.
Dyret var på andre sida av traffikert vèg, kansje ein 5-6 meter frå meg. Den stògga den òg, snudde hovudet mot meg- og det var då eg såg kva som var underleg. Den hadde noko i kjeften, og- det var ikkje ein småspòrv eller eit lite musekrek. Nei! Kattebeistet hadde skoga tak i ei ganske stor skjòr, som flaksa og baksa fast mellom ivrige kattetenner. At den var vitskremd, var lett både å sjå og høyre- og eg tenkte ikkje, berre handla instinktivt.
No er eg ikkje av den lettføtte sorten lengre- so eg overdriv nok betydeleg om eg seier at eg bykste fram!Men...eg tok meg iallefall over vegen(sjølvsagt etter fyrst å ha sett meg til båe sider etter bilar)og ropte samstundes til katten:- Fy pus, fy!!!
Katten stod der. Såg på meg med gule katteauger, heldt stand og berre såg meg kome imot. Hadde eg vore eit sekund raskare, hadde eg kansje stått der med ei skjòr i handa..men, katten var rådsnar og lur, og bykste over på andre sida av vegen før eg fekk summa meg! Nett då kom ei rad med bilar, og eg kunne berre stå der- på feil side og sjå den triumferande mina!
Han håna meg, og- han tok eit nytt jafs innpå bakparten til den stakkars flygefanten. Og fortsatt såg han på meg.
Eg kika opp- og nedetter vegen, i håp om at bilrada skulle minke, men det var visst rushtid. Medan eg stod slik, lettare rådvill og litt halvhjerta i forhold til mitt eige heltemot,kjende eg brått eit kaldt drag i lufta over meg. Såg opp, mot februargrått skydekkje- og der! Der kom luftens heltar i parademarsj! Ein hærskare skjòrar, og kråkefantar òg- det vil i dette tilfellet seie 6 stykk- kom stupande med høglytte skrik og skræk, ned mot kattebeistet.
Dei hadde nok fått med seg at ein av "deira eigne" var teken til fange, og var tett ved å verta tidleg måndagslunsj!
Eg knytte nevane og hoia et seiers -YESS!!! -før eg prøvde å fylgje retretten til den overrumpla katten!
..det siste eg såg, var ein svartbuska hale som stod strak baketter ein katt i kliv oppetter bakkane. Med byttet fortsatt i kjeften!
Der stod eg, redusert frå nær heltinne, til berre ein tilskòdar til ein av livets realitetar. Mat er visst mat, men eg er noko usikker på KVEN som vart mat til slutt her!!..skjòra, eller katten...?
Det seier soga ingenting om....Kansje ser eg dei imorgon?
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar